Oman: erg luxe!

Foto's: www.wereldfietser.mijnalbums.nl
email Coen: bikedemmer@hotmail.com
email Diënne: ddverkade@hotmail.com

Hallo allemaal,

Wij zijn ondertussen alweer anderhalve week in Muscat en we GENIETEN! We vinden het zooo mooi hier. Alles is er: een goede snelweg met vluchtstrook, boopjes en bloemen in de berm, groen gras, grote shoppingmalls met grote hypermarkten, Europese kledingwinkels met wintercollectie ( het is hier de koele periode en het is altijd 30-35 graden), bruin brood met pitjes, kaas, strand, blauwe zee, zon, grote auto’s (die kosten hier niet zoveel en benzine is goedkoop dus de meesten rijden minimaal V6), musea, mooie souq, een fitnessruimte, koffietenten met heerlijke cappuccino’s, noem maar op.

Vandaar dat we nu pas tijd (moeten) maken voor het maken van een verslagje voor alle mensen thuis en inde rest van de wereld!

Al het bovenstaande hebben we tot nu toe alleen maar in de omgeving van Muscat gezien hoor. De rest van het land is vrij leeg.
We hadden een mooie voorstelling van Salalah, de tweede stad in het zuiden van Oman, maar dat viel behoorlijk tegen. Het was heel wat minder mondaine dan we dachten... Dankzij Saeed hebben we er wel van genoten. Hij had namelijk een huisje voor ons waar we in mochten ‘wonen’ voor 2 dagen. Er was een zwembad en een gym. Gewoon lekker zwemmen enzo.
Daarna stappen we op de fiets naar Muscat, 1033 km verderop. Er gaan geruchten dat er een storm aankomt, een cycloon zelfs. We gaan met een stevige tegenwind op pad. Als we eenmaal de berg op zijn, blijven we hoog en heeft de wind vrij spel. Met 12 km per uur komen we vooruit. Waar in Jemen nog wel wat te zien was, is hier niets meer! In Thumrait zetten we de tent op naast de openbare toiletten, waar we lekker kunnen douchen. De lokalen verzorgen ons weer ongevraagd met veel eten. Als we met een volle buik bijna slapen, komt de politie nog even surveilleren. Alles goed? Alles goed! Iedereen spreekt hier engels. Ook al zo fijn.

De wind komt op om ongeveer 9 uur, dus om 6 uur zitten we al op de fiets. In de eerste 3 uur doen we 60 km, om daarna de rest van de dag de tweede 60 km te doen. Bah! We weg is goed, maar het is zoooo saai! Als we doodmoe ’s avonds de tent opzetten bij een oase hebben we even niet aan de muggen gedacht. Nergens zijn muggen, alleen bij oases. Dus eten we in de tent en komen er niet meer uit tot de volgende ochtend 6 uur!

De wind wordt steeds erger. Steeds vroeger wordt het windkracht “storm” . Het valt ons tegen dat geen enkele automobilist stopt. Dat zijn we niet gewend in de woestijn.

Vierhonderd kilometer na Salalah is er een truckstop waar we schuilen voor de nu bijna zandstorm. De chauffeurs zien ons aankomen en meteen bieden ze aan om te fietsen op een truck te gooien. Dat doen we graag! Met de Pakistaan Hadi Mohammed rijden we daarna met 60 km per uur door de woestijn. Later horen we dat de storm de truckstop heeft bereikt en zijn we erg blij dat we daar niet meer in de buurt zijn.

Het leven van een truckchauffeur is er niet een van veel actie. Met een slakkengang door een leeg landschap en zeker om de 2 uur een theetje drinken, bidden, collega’s ontmoeten en wat eten. Als de nacht valt rijden we door tot 23.30 uur en parkeren dan in de woestijn. Er is een houtenplateautje waar we de matjes uitrollen en in de slaapzak gaan liggen. Het is namelijk erg fris. Onder de blote sterrenhemel vallen we in slaap.

De volgende dag rijden we mee tot Adam. De wind lijkt weg en er is weer wat te zien in het landschap. De laatste 200 km fietsen we naar Muscat over een brede, lege snelweg die slingert door de uitgehakte bergen. Het is het eerste land sinds lange tijd waar de weg niet over de bergen gaat, maar erlangs! Bij het politiebureau tappen we water en krijgen in de kantine een heerlijke rijst met curry en vis aangeboden. We mogen er ook wel even een middagdutje doen...
Met deze informatie fietsen we verder naar de volgende stad en vragen bij het politiebureau voor een slaapplek. We worden ontvangen met koffie en dadels, alsof ze ons verwachtten. En ja hoor, de politie heeft het goed voor elkaar. Er staan huisjes op het terrein en in 1 ervan mogen wij slapen. Met de enige engelssprekende politieman gaan we de volgende dag op pad. We lunchen in zijn huis en hij laat ons de bezienswaardigheden in Sumail zien.

Op 3 november fietsen we dus Muscat binnen over de snelweg met die mooie berm. En dat te bedenken dat er in 1970 nog maar 10 kilometer asfalt was, 3 basisschooltjes en 1 ziekenhuis, gerund door een Amerikaanse missie!