India deel 1

Emailadressen:
bikedemmer@hotmail.com
ddverkade@hotmail.com
Foto’s:
www.wereldfietser.mijnalbums.nl

Bangalore, India

Reisverslag India

Wij ontmoeten veel mensen die zeggen dat je in India niet kunt fietsen. We ontmoeten ook veel stellen waarvan de ene helft India fantastisch vindt en de andere helft maar zozo.
Coen heeft altijd vol lof over India gepraat dus heel Afrika heb ik, Diënne, naar India uitgekeken. In Dubai hebben we mensen ontmoet die gillend gek werden in India!

Na de positieve ervaringen in Sri Lanka is Diënne heel benieuwd naar India, de wegen, de mensen, het eten en de goedkope hotelletjes. Voor Coen is Zuid India een nieuwe ervaring: we zullen aankomen in Thiruvananthapuram, dit ligt bijna op het zuidelijkste puntje van India, in Kerala.
Coen heeft al eerder 8 maanden in India gereisd en vond het geweldig. Met goede zin komen we aan op het vliegveld op 24 januari 2008.

We zetten de fietsen in elkaar in de bagagehal. Coen zijn fiets is uit het vliegtuig gevallen bij het inladen. Jammergenoeg zagen we het gebeuren. Het is altijd een moeilijk moment om je fiets in handen te geven van diegenen die de bagage regelen, en dan is het het maar beter dat je niet ziet wat ze ermee uitspoken. Coen’s zadel is scheef, het stuur zit vast en het achterwiel heeft ook een flinke opdonder gehad. Met enige moeite lukt het om de fiets weer fietsende te krijgen en om 9 uur fietsen we het vliegveld uit.
De bewegwijzering zegt rechts naar de stad, de mensen links. Bij een tweede navraag worden we weer naar rechts gestuurd, maar blijken uiteindelijk toch de andere kant op te moeten.... Welkom in India!
Thiruvananthapuram is trouwens de nieuwe naam voor Trivandrum en is ongeveer 10 jaar geleden al ingevoerd. Iedereen gebruikt nog de uit te spreken oude naam.

Na 6 kilometer over kleine binnendoor weggetjes vinden we het centrum van Trivandrum. We gaan meteen op zoek naar de vaak door Coen besproken goedkope Indiahotelletjes. Alleen...het is allemaal wat duurder dan we hadden verwacht. Het is ook nog erg druk dus we besluiten om naar het iets verderop gelegen Kovalam te fietsen. Dit moet het strand van Kerala zijn.

Omdat we nu toevallig een keer in het goede seizoen reizen is ook hier alles duur. We verbazen ons over de hoeveelheid (Scandinavische) toeristen die hier rondloopt. Het is een soort Lloret in India. Vissersboten liggen op het strand en daartussen zweft af en toe een hoopje afval. Ergens op het strand komt een rioolpijp het zand uit... Na wat navragen blijken de toeristen het, ondanks dat, het prima naar hun zin te hebben. Na het mooie schone strand van Unawatuna (Sri Lanka) vinden wij Kovalam een tegenvaller. De volgende dag vullen we met het maken van een reisplan en het drinken van een paar potten thee.

Coen heeft 4 jaar geleden een jongen ontmoet die nog steeds trouw mailt. Hij woont in Trivandrum en we zoeken hem op. Hij nodigt ons uit en laat ons bezienswaardigheden in de stad zien, waaronder een grote Hindoetempel en een paleis. ’s Avonds neemt hij ons mee naar een muziek- en dansfestival. In een park is een openluchttheater waar traditionele Indische dansen worden opgevoerd. Wat leuk is, is dat er alleen maar Indiers zijn en het geen toeristendansje is. In het paleis wordt de beroemde Keralese Kathakali dans opgevoerd. In het hele land zie je die dansers op afbeeldingen en de dans wordt maar een paar keer per jaar opgevoerd, alleen in Kerala. Het is dus heel bijzonder dat we die nu zien.

27-01-08
We beginnen vroeg met fietsen. Na 3 km eten we gebakken banaan en een dosa (dikke pannenkoek van rijstemeel) voor ontbijt. Gewoon op straat wordt alles vers bereid, theetje erbij...klaar.
Het verkeer is druk, maar valt alleszins mee. Het valt op dat er zo weinig zwarte wolken uitlaatgassen uit de auto’s komt en dat er zoveel nieuwe kleine autootjes rondrijden.
Onderweg kopen we brood en bananen voor de stad uitfietsen. Na een paar afslagen is het heerlijk rustig. De weg slingert over heuvels en er is vrijwel geen verkeer. Is dit India?
Rond 12 uur staan er bij de eettentjes buiten bordjes met’ meals ready’. Dat betekent dat er een grote pan rijst is met verschillende curries. Een thali. Het is eten tot je je buik vol hebt voor ongeveer 18 rupee (1 euro=57 rupee). Lekker, gezond en vers!
Ook in het stadje Punalur lukt het niet om een goedkope slaapplek te vinden. Of we worden gewoon geweigerd, of het is veel te duur.
We fietsen de stad weer uit en komen 10 km verderop bij een familie terecht die 27 jaar in Dubai heeft gewoond. Dat is leuk! De man vindt het erg gezellig om met ons ervaringen uit te wisselen en de vrouw maken we heel erg blij door alles te eten wat zij klaarmaakt. Het smaakt dan ook voortreffelijk. Het eten bij de Indiërs thuis is toch heel anders dan we gewend zijn in de Indische restaurants in Europa.
Beiden dochters wonen ook in de golfstaten, een in Dubai en een in Bahrein.

28-01-08
We zijn al vroeg op pad. We bezoeken het gesloten olifantenpark en mogen een olifant aaien. Verderop komen we een olifant op de weg tegen die takken sjouwt, daar worden olifanten nog voor gebruikt.
’s Middags hebben we een korte pauze bij mensen thuis. Ook deze zijn netjes en lijken rijker. De meeste Indiërs in Dubai kwamen uit Kerala en je kunt duidelijk zien dat in deze staat veel geld binnenkomt. Vooral als we dat een paar dagen later vergelijken met andere staten.
Ons plan is om naar Munnar te gaan. Dit is een toeristische plek omdat het in de theevelden ligt. De theevelden zijn altijd in de bergen en we zullen gaan klimmen tot 1900 meter. De eerste echte klim begint vlak voor donker. Dus we vragen bij een huis of we ergens mogen slapen. Een antwoord krijgen we niet direct, wel thee, bananen en koekjes. Er zijn alleen maar vrouwen is huis. Moslimvrouwen. De mannen zijn aan het werk in Saoedie Arabië en Dubai, dus we kunnen niet blijven. We mogen wel buiten op de veranda slapen en hun buiten badkamer gebruiken. Dat is super fijn. De vrouwen zijn erg geïnteresseerd dus Diënne mag wel naar binnen om verhaal te doen. Coen leest buiten een boek.

29-01-08
De klim begint al vroeg. Na een melkkoffie klimmen we van 7.30 tot 10 uur. In de pauze zijn we pas 13 km verder. Gelukkig blijven we nu hoog en slingeren we door de theevelden. In Kumily eten we een parota en besluiten om verder te gaan. De dorpjes zijn overal hetzelfde, druk en vies. Ertussen is het heerlijk rustig en schoon dus daar genieten we veel meer van.
De weg wordt steeds slechter en op een gegeven moment is het een gravelpad door dicht bos! Donkere wolken pakken zich samen . Het moet hier ook wel veel regenen want anders kon het nooit zo mooi groen zijn. En de bloemen! Overal om ons heen groeien de mooiste tropische bloemen!
Zodra de regen losbarst rennen we een tuin in. Onder een afdak schuilen we. Meteen worden we naar binnen gehaald en krijgen gemberlimonade. Deze mensen hebben een Cardamomplantage. De dochter is getrouwd met een advocaat en woont nu tijdelijk bij haar ouders omdat ze net een kind heeft gekregen. We bekijken het trouwalbum. Het is al net zo’n printalbum als we in nederland hebben. De meeste huwelijken in India zijn geregeld en niet gebaseerd op liefde. De ouders van de bruid moeten een bruidsschat betalen en de ouders van beide kanten onderhandelen daarover. Het huwelijk zelf is erg standaard want alle trouwalbums zijn exact hetzelfde op de personen na. Heel bijzonder.

Omdat het blijft regenen mogen we blijven slapen. We vragen ons steeds vaker af waar alle horror verhalen vandaan komen over de wereld. In de laatste 2 jaar hebben wij alleen maar aardige mensen ontmoet en positieve ervaringen gehad... En we hebben in heel wat huishoudens de nacht doorgebracht in al 4 continenten!

30-01-08
Door dikke mist en dik bos stijgen en dalen we verder. Langs de kant van de weg vele bloemen, zie ook de foto’s. De weg blijft nog 10 km slecht en ineens ligt er weer een mooielap zwart asfalt voor ons. Coen gaat er als een speer vandoor en Diënne blijft vandaag achter. Er zit een verkoudheid aan te komen en dat merk je meteen met fietsen. Gelukkig fietsen we andere dagen wel altijd bij elkaar.
We klimmen voor de lunch naar 800 meter. Voor ons rijzen enorme bergen. Moeten we daarop? Met een enorme oliebol in de maag fietsen we door. De weg is erg smal, maar dat weerhoudt bussen niet om er ook te rijden. Het is dan ook wel de toeristische route langs een meer en theevelden. Met speldbochten klimmen we mooi naar boven. Het fietsen gaat heerlijk als we eenmaal lekker de ‘trap’ erin hebben. Diep beneden ons ligt de vallei. Onder het genot van een zakje cashewnoten bekijken we het uitzicht. Na 5 km zijn we boven en kijken we ineens een andere vallei in. Vol theevelden! Munnar is op zich niet bijzonder. De toeristen komen om de theevelden te bekijken, maar dat doen wij wel vanaf de fiets. We fietsen het stadje uit in de hoop dat er verderop een mooi huis is. We blijven ook weer stijgen.
Langs de weg komen alleen maar theefabrieken en de arbeiders zeggen dat we niet op de veranda van het schooltje kunnen slapen omdat daar ’s nachts olifanten komen!? Of die nou speciaal op die veranda komen weten we niet, maar we mogen niet blijven. Ineens zien we verscholen een ander schooltje. Van de weg af en het lijkt niet meer gebruikt te worden. We koken mienoedels en doen een dikke trui aan. Het is koud op 1800 meter hoogte... Er komen wel een paar mannen langs om hout te verzamelen, maar die laten ons mooi met rust. Zodra het donker wordt zetten we de tent op en gaan slapen.

31-01-08
Het is fris en stil als we wegfietsen. We klimmen gestaag door en verder dan we hadden gedacht. Bij een arbeiderskantine nemen we een hete thee en vinden dat de mensen in de bergen altijd veel rustiger zijn. Om 8.30 zijn we helemaal boven. We zijn 40 km gestegen en we verwachten een evenlange afdaling! In deze vallei ook weer theevelden. Alles ziet er netjes en verzorgt uit. We dalen en blijven dalen. Eerst de theevelden tegen kale rotsen op de achtergrond, dan komt er een stuk weg met hek erlangs. Hier ligt veel afval en zitten veel apen. Als we het dorp voorbij zijn wordt het weer pittoresk. Nu is het net Oostenrijk. Smalle weg, bloemen, bomen en vogels. Naast ons valleien en bergen. Was het overal maar zo. We zijn het erover eens dat dit wel de mooiste fietsdagen zijn tot nu toe in deze reis.
In het lagere gebied is een natuurpark. We zien geen wild. Op het laatst komen er tig enthousiaste motorrijders ons tegemoet. Het blijkt een groep van 80 te zijn die georganiseerd van Goa naar Kerala rijden in 2 weken! Ze willen alles van ons weten en zijn erg onder de indruk!
Ondertussen zijn we Kerala uit en in de staat Tamil Nadu aangekomen. Alles is anders! Het is dorrer, armer, meer landbouw en de bewegwijzering is niet meer in het engels. Het is ons nu vaak een raadsel waar we heen moeten. De niet engelssprekende bevolking stuurt ons regelmatig de verkeerde kant op!

’s Avonds komen we terecht bij een huis naast een gebouwtje waar een ontzettende herrie uitkomt. De man des huizes is niet thuis, maar terwijl we op hem wachten worden we volgepropt met thee, bananen en andere zoetigheden. Gelukkig vindt de man het leuk als wij op zijn veranda slapen. Hij is eigenaar van de herrie. Het blijkt een weeffabriekje te zijn. Dag en nacht werken 3 mannen/vrouwen aan de weefgetouwen. Zonder gehoorbescherming!! Wij kunnen er niet naar binnen zonder de oren dicht te houdn. Het is gewoon pijnlijk!

We krijgen weer een Indische maaltijd: Idly. Dat is ook van rijstemeel gemaakt en dat eet je natuurlijk ook weel met scherpe saus.

01-02-08
Omdat we graag mensen ontmoeten gaan we toch maar op zoek naar een adresje in Bangalore. Onze ervaring is dat je bij Nederlanders/ Europeanen veel over het land te weten komt, gezellig kunt bijkletsen in je eigen taal, fijn kan internetten en dat ze allemaal wel een wasmachine hebben. Daarbij is het heel fijn om even een schoon bed te hebben en een schone omgeving. Gewoon om even bij te komen.
De emails die we sturen leveren niets op. Normaal kregen we altijd meteen leuke reacties en nu beginnen we te twijfelen. Waarom zouden mensen ons ook zomaar in huis halen? Na een paar uur internetten op verschillende dagen geven we het op. We zullen het wel zien als we in Bangalore aankomen.
We fietsen de hele dag verder lekker door. Bij elke pauze wordt Diënne geplaagd door een hele zwerm kleine vliegjes. Onderweg komen we onze gastheer (Mr. Ballu) en –vrouw tegen. Zij gaan naar de tempel in Bannari. Wij gaan daar ook heen en we zullen hen daar om 19 uur ontmoeten. Bannari wordt groot op de borden aangegeven dus het zal wel wat zijn... Niet dus. Er is een tempel en een slagboom naar het wildpark waar de weg doorheen loopt.
Meneer Ballu ziet ons en zegt voor ons een kamer te regelen in de tempel. Niet erin, maar in de slaapgelegenheid die bij de tempel hoort. We moeten even wachten. Er is vanavond geld betaald voor een speciale ceremonie. Een gouden beeld wordt uitgereden. Mensen lopen er met bloemen en wierook achteraan. Leuk om te zien. Bij tempels wordt ook altijd een hapje uitgedeeld. We krijgen een bakje met een soort zoete rijstepudding. Het is net versgemaakt en smaakt heerlijk.

Nog een leuk dingetje in India. Hier worden wegwerpbakjes en borden gemaakt van bladeren. Lekker milieuvriendelijk!

De slaapkamer wordt geregeld en ook voor eten wordt gezorgd. Met een volle buik lopen we nog even naar de straat. Mensen stuiven uiteen want ineens staat er een wilde olifant naast het theetentje...!

02-02-08: We passeren de 30.000km!
Onderaan de berg staat een bord dat we met 27 haarspeldbochten de berg op gaan. Daarbij is het een natuurpark en gister hebben we gezien dat er echt olifanten zijn. Er rijden genoeg trucks die tergend langzaam omhoog gaan. Voor ons is het gewoon lekker, wel langzaam natuurlijk, omhoog fietsen. Boven hebben we een thee verdiend en begint de afdaling weer. We verlaten Tamil Nadu en komen in Karnataka. Hier ziet het straatbeeld er nog armoediger uit dan in Tamil Nadu. Mensen spreken vrijwel geen engels in de dorpjes.
Waar in Kerala nog veel met tractoren werd gedaan, wordt hier met ossen gewerkt.
In het plaatsje T. Narasipur zijn we mooi op tijd. Er zijn wel hotelletjes maar het meeste is volgeboekt. Makkelijk, dan kunnen gewoon bij mensen vragen, dachten we. Thee kunnen we wel krijgen en een praatje ook. Een slaapplek is een ander verhaal. Iedereen stuurt ons naar de lodge. Zelfs als we zeggen dat die vol is. Ook de zusters.
De politie heeft ook slaapplekken voor 60 rupee, maar daarvoor is toestemming nodig van de officier. En zodra we zeggen dat de rest vol is, stijgt ook hier de prijs naar 200 rupee. We vragen nog verder maar ondertussen is het al donker.
Het vervelendste is dat er de hele tijd, de hele dag mensen naar ons toekomen die alles willen weten. Onze bordjes op de fiets ‘holland to china’ worden niet gelezen schijnbaar want iedereen vraagt waar we vandaan komen en heengaan. Ook vinden ze onze namen erg belangrijk. Of ze vragen of we uit China komen...
Zodra we ook maar iets terugvragen, snappen ze het niet of geven geen antwoord.
In het donker kappen we alle vragen af. Stevig balend dat we nu geen plekje hebben, gaan we toch maar naar de lodge waar we als eerste waren. Voor 200 R kunnen we slapen. We slapen liever iets duurder dan in het donker de weg op, op zoek naar een kampeerplekje...

03-02-08
Op weg naar Mysore fietsen we langs Somnathpur en bekijken de eeuwenoude tempel. Over slechte weg komen we in Mysore aan. Meteen worden we geïnterviewd door de tv. We zoeken en vinden een hotelhokje voor 125R en maken het schoon en richten ons in. Tent opzetten e.d. Morgen blijven we hier ook om het grote paleis te bekijken.
In de buurt lopen veel koeien op straat die geel zijn geschilderd. Ze worden er niet mooier op en overal liggen koeievlaaien! Bah!

04-02-08
We doen nog wat pogingen in een internetcafe voor een adresje en lopen door naar het paleis. Omdat de kassa nog dicht is lopen we over een marktje. We zien een tafeltje en vragen naar de prijs: 2400R. Het zoiets wat je bij Xenos ook wel kunt vinden... Zodra we weglopen zakt de prijs al naar 1000R! We willen het niet hebben en het kost ons moeite om de jongen af te wimpelen.
Het paleis is mooi van binnen. De Indiers kijken graag met hun handen en dat is goed te zien. De verf vertoont zelfs gaten van slijtage!
De entreeprijs is in India altijd hoger voor buitenlanders. Wij betalen 200R en een Indiër 10R.

’s Middags vinden we eindelijk Nederlanders met een website in Bangalore... Nu maar hopen dat het goed komt.

05-02-08
Het is 140 km naar Bangalore en we willen nog wat oudheden bekijken onderweg, dus we doen er 2 dagen over.
De weg is 4 baans en redelijk rustig. We kunnen er in iedergeval goed fietsen.
’s Avonds komen we in Bidadi aan. We vragen maar eens bij de politie, en zowaar... ze kunnen ons helpen! Gratis regelen ze een kamer/hokje in een lodge. Het is een wat vage tent, maar dat maakt niet uit. Met grote letters staat er dat alcohol verboden is, maar we hebben nergens in India zoveel dronken mensen bijelkaar gezien! Waarschijnlijk had de politie nog wat tegoed van de eigenaar...
Vlak voor we naar bed gaan, ziet Coen ineens beestjes in de tent. Normaal gesproken is de tent onze veilige haven TEGEN beestjes, maar nu zitten ze IN de tent! Coen heeft de afgelopen nachten ook heel veel last gehad van jeukende bulten. Nu zien we waarom. Het zijn er tientallen. We maken ze dood. Ze hebben een soort hard schildje dus ze knappen echt. We hopen maar dat er geen eitjes in de tent zitten.

06-02-08
Diënne slaapt goed. Coen heeft weer bulten. Getverderrie! Ook dat nog. Waarschijnlijk komen we in Bangalore ook nog in een vies goedkoop hotelletje terecht en dat geeft ook al zo’n vies gevoel.
De weg is nu veel drukker en de wolkjes in onze hoofden worden donkerder... De stad in is de weg erg druk. Bij een Shell tankstation nemen we een pauze. We mogen in de kantine zitten en krijgen een heel bord rijst voorgeschoteld! Dat is even lekker bijkomen.
Over een lange fly-over fietsen we naar M.G. Road. Dat moet wel de meest drukke en hippe straat zijn. Er zijn inderdaad allemaal leuke koffietentjes en terrasjes. Bij een supermarkt kopen we verdelgingsspray. Coen raakt in gesprek met een gepensioneerde Nederlander, Tom, die hier nu woont. Hij is erg enthousiast en nodigt ons uit voor een koffie met heerlijk gebak. Een vriendin van hem is hier nu op vakantie. We hebben een erg leuk gesprek met hen en de wolken verdwijnen als sneeuw voor de zon. We kunnen weer lachen we voelen ons een stuk beter. Op weg naar een internetcafe komt er een jongen bij ons lopen met het Sikh geloof. Hij heeft zijn haar bedekt een een bolletje op zijn hoofd. Het ziet er bijzonder uit. Hij is student en nodigt ons uit in zijn huis voor vannacht. Nou, dat hebben we vast! Leuk!
In onze emailboxen staan nog veel meer berichten van mensen die ons uitnodigen. O, wat zijn we blij! Onze twijfels waren voor niets, ook de mensen die hier voor Shell werken zijn weer enthousiast en aardig! Onze dag kan niet meer stuk.
Weer terug op straat worden we aangesproken door de krant. Of we een interview willen. Ja hoor, stuur maar iemand naar het terras voor de supermarkt!
We zitten er onze broodjes te eten als de journalist komt. Een paar vragen en daarna veel foto’s. In die tijd gebeuren er 2 ongelukken op straat. Gelukkig gaat alles zacht en raakt niemand gewond.
De televisie komt ook vragen of ze een interview mogen. Tuurlijk.

’s Avonds ontmoeten we de Sikh jongen weer. Hij neemt ons mee naar zijn tempel en daarna naar zijn huis. Hij blijkt in een 3 kamerwoning te leven, samen met 4 andere jongens en een kok! De jongens komen allemaal uit het noorden van India en werken in de softwarebusiness. Ze zijn slim en geïnteresseerd. Ze zijn ook bereid om dingen over hun geloof uit te leggen. Ze mogen hun haren dus niet scheren of knippen en hebben allemaal haar tot bijna hun knieën. Dat vouwen/rollen ze elke dag om hun hoofd en wikkelen daar een doek omheen (tulband).
De kok kookt heerlijke chapati’s met linzen. De jongens gaan gezellig bijelkaar op de kamer en laten ons samen in een kamer slapen...

07-02-08
We ontbijten met gevulde chapati’s en gaan met de jongen mee naar zijn tempel. Het is een kale ruimte met een boek waaruit soms voorgelezen wordt.
Dan nemen we afscheid en gaan naar onze stek op M.G.Road (Mahatma Ghandi). Veel mensen hebben ons op tv gezien dus we gaan als beroemdheden over straat.
Coen duikt het internetcafe in en vindt een adres in het centrum in de mailbox. We wachten tot 13 uur en gaan er dan heen.
Het zijn Nederlanders, Ad en Rieky, waarvan hij voor Shell werkt en zij is thuis. Het voelt meteen heel gezellig en goed. We douchen, doen alles in de wasmachine en voelen ons weer helemaal toppie!

We doen de dingen die we moeten doen: verslagen typen, mailen en foto’s uitzoeken, op internet zetten en op DVD branden en de fietsen schoonmaken. We zijn er zo tweeënhalve dag mee bezig! Morgen 10-02-08 gaan we lopend de stad bekijken en maandag fietsen we verder. Met deze verplichtingen weer achter de rug, kunnen we fijn weer een tijdje doorfietsen.

Onze plannen zijn om naar Puttiparthi te gaan, gevolgd door Hampi, Hyderabad en dan richting Delhi.

Het was weer een lang verslag, maar we hebben ook weer zoveel meegemaakt, en India is zo divers en kleurrijk! We genieten er wel van. Nu hebben we weer genoten van Nederlandse luxe (o.a. lekker eten, koffie, hagelslag en kaas) en goede, inspirerende gesprekken. Nu kunnen we er weer een tijdje tegenaan!