Tanzania: veel bergen en rijst met bonen!

email Diënne : ddverkade@hotmail.com
email Coen : bikedemmer@hotmail.com
foto's : www.wereldfietser.mijnalbums.nl

Albergen, 16 april 2007

Hallo allemaal!

Hoe gaat het? Hebben jullie ook zo genoten van het lekkere weer afgelopen weekend? Wij wel. Huh? Jaha, wij zijn ook in Nederland!! Coen heeft een nieuwe fiets nodig en onze ouders vieren deze zomer wat feestjes die we niet mogen missen, vandaar.
De datum dat we terugvliegen naar Dar es Salaam, Tanzania is ook bekend, namelijk 4 juli 2007.
We willen dan onze reis vervolgen en we hopen ons eerste plan aan te kunnen houden, via Jemen, Oman naar Iran. Zo missen we precies de koude winter in Oost Turkije.
Hieronder is voorlopig het laatste verslag uit Afrika van onze dagen in Tanzania.
Veel leesplezier, groeten en misschien tot ziens!!

Liefs Coen en Diënne


Reisverslag Tanzania: 17-03-2007 t/m 3-04-2007, dag 491 t/m 507

Vwawa – Mbeya – Iringa – Morogoro – Chalinze – Dar es Salaam

Aantal km: 930 km
Totale km stand in Dar es Salaam: 22401 km

17-03-2007: Vwawa – Mbeya, 75 km
We zitten al vroeg op de fiets en het is druk op straat. Niet perse met auto’s maar met alles: voetgangers, fietsers, auto’s, motors en dieren.
In een volgend dorp proberen we de chapati’s met melkthee. Daar heeft Coen het zo vaak over dat we dat nu maar meteen moeten proberen. Chapati’s zijn een soort pannenkoekjes van meel en olie, gebakken in nog meer olie. We doen er suiker op en laten ze goed smaken. De thee is ook erg lekker, maar mierzoet.
We proberen Swahili te praten met de theemevrouwen, Engels gaat niet zo goed. De eerste president na de onafhankelijkheid heeft ervoor gezorgd dat Swahili de eerste taal van Tanzania werd en omdat het hele land dezelfde taal sprak hoefde men niet zoveel Engels te spreken. Vandaar dat de meeste mensen geen Engels spreken.
Coen is al eerder in Mbeya geweest, 6 jaar geleden. We kijken of de Nederlandse Franciscaan Zusters er nog zijn. De missie is er nog, alleen zijn er nu zusters uit India. Het ziet er allemaal nog precies hetzelfde uit en we worden net zo hartelijk ontvangen als Coen en Christian de vorige keer. We mogen zelfs blijven slapen!

18/19/20-03-2007: Mbeya
We blijven een paar dagen in Mbeya omdat we graag een andere reiziger willen ontmoeten, Martin. Hij is ook 17 maanden geleden vertrokken uit Engeland en reist met een motor. We zijn hem een paar keer in Marokko en Westelijke Sahara tegengekomen, hij is in Noord Afrika blijven hangen en heeft veel pech gehad met zijn motor. Nu is hij dus ook in Tanzania en we willen heel graag zijn verhalen horen...
In een internetcafé schrijven we hem een email en daarna lopen we rond in het stadje. We vinden een mooi goedkoop hotelletje voor 2 euro en verhuizen daarheen. De zusters krijgen ander bezoek en daar kunnen we niet langer blijven.
We verwachten Martin al snel. Hij is in Dar es Salaam en kan volgens ons de volgende dag hier zijn. We vullen de dagen met e-mailen, thee drinken, chapati’s eten en rondhangen. Van Martin geen bericht. Na 3 dagen geven we het op en fietsen Mbeya uit.

21-03-2007: Mbeya – Igawa, 121 km
Mbeya ligt op 1700 meter hoogte. Na 15 km fietsen zien we een mooie vlakke vallei voor ons. Dat is lekker, denken we. Het lijkt een hele lange afdaling, maar na 1 km maakt de weg een bocht en gaat steil omhoog, om daarna weer naar beneden te gaan. Coen had al veel verteld over de bergen in Tanzania: de wegen gaan altijd over de hoogste toppen. En inderdaad, niets is minder waar. Naast ons een mooie vallei en wij fietsen over de bergen! Ze zullen er wel een goede reden voor gehad hebben… Onderweg komen we een Engelse fietser tegen, hij heeft geen kilometerteller, maar wij rekenen voor hem uit dat hij er al meer dan 150 km op heeft zitten, bergaf. Hij heeft een klein beetje haast want achter hem (vóór ons) hangt een zwarte regenwolk, die wil hij graag vermijden.
Na een paar minuten voelen we druppels en een paar seconden later hebben we een schuilplek gevonden. In het hokje van 75 bij 75 centimeter wachten we de wolkbreuk van ruim een uur af.
‘s Avonds vinden we weer een bed in een hotelletje in een klein dorpje. Het kost wat moeite om een bord rijst met bonen te vinden, maar als dat een maal gelukt is, smaakt het erg goed.
Om 20 uur is het donker, de man van het hotel zet een grote tv op straat en met het halve dorp wordt er naar MTV gekeken.

22-03-2007: Igawa – Nyororo, 106 km
Na de chapati’s met banaan en thee met melk, fietsen we om 8 uur weg. Recht tegen de zon in, recht omhoog en de wind recht van voor. Op de fiets betekent dat feest!
Niet dus en we moeten zwoegen om vooruit te komen. Gelukkig komen er veel lokalen met ons meefietsen en die zorgen altijd wel voor een gezellig muziekje: piep-piep-kraak-piep-piep-kraak….. Engels spreken doen ze niet, maar ze wachten wel altijd op ons. Na zoveel maanden snappen we nog steeds niets van die acties.
Vlak voor onze ‘lunchstad’ komt er een Engelse overlander ons tegemoet. Een overlander is een auto, motor of vrachtauto die over land de wereld rond reist. Dat zijn wij dus eigenlijk ook, alleen de auto’s en motoren zien er veel avontuurlijker uit.
Even later stopt de auto voor ons. Dave en Carol vertellen ons dat Martin op ons wacht op de Riverside Campsite in Iringa. Dat is mooi want we zullen daar over 2 dagen aankomen.
We kletsen nog een uurtje en drinken een liter Fanta, luxe!
In Makambako eten we een groot bord rijst met bonen en spinazie.
We zijn nog steeds niet op het hoogste punt dus klimmen we door. De dagelijkse regenbui hangt alweer voor ons, dus zoeken we een schuilplek in een dorpje. Een vrouw weet wel wat en vraag meteen of wij voor haar een Sprite willen kopen. Nee, dat doen we niet. We leggen aan haar uit dat dat heel duur is en helemaal niet gezond. Ze vraagt wat wij in onze flessen hebben (Diënne heeft een Sprite fles met water achterop). Ze begrijpt er niets van dat wij Afrikaans kraanwater drinken!
Het laatste stukje fietsen we in de miezerregen. In Nyororo vinden we een supermooi hotelletje met warm water en wc papier voor maar 2 euro. Op de lakens staat de naam van het guesthouse: Nyololo. In Tanzania wordt continu de R en de L omgedraaid. Horrand en Kirimanjalo.

23-03-2007: Nyororo – Iringa junction, 115 km
Vandaag weer hetzelfde verhaal met de heuvels en de wind. Na 36 km denken we boven te zijn en verheugen we ons op een lange afdaling. Die komt niet want na elke korte afdaling moeten we even ver weer omhoog! Diënne heeft d’r dag niet en zou het liefst slapen. Na 64 km is er een camping, gelukkig rijdt Coen gewoon door, dus hoeven we ook niet te twijfelen of we even zullen gaan kijken. Zulke campings zijn trouwens gemaakt door en voor overlanders, en het zijn dus Europese prijzen terwijl je dan nog gewoon met je tent in de regen staat…
Eindelijk, na een hele lange dag komen we in de vallei aan waar Iringa ligt. Alleen...Iringa ligt nog op een hoge berg, net iets van de weg af. De camping waar Martin is ligt nog 15 km na Iringa en is waarschijnlijk ook duur. Op de kruising zien we ook veel bezigheid en het lijkt erop alsof het busstation er ook is. Daar zijn meestal ook goede en goedkope guesthouses.
Ja hoor, er is er een en die is meteen goed. Er is nog nooit een toerist geweest, zoals in alle guesthouses waar we hebben geslapen.
We nemen een warme douche en zoeken ons bord met rijst voor die avond. We zijn te moe om nu naar Martin te gaan, beter om morgen uitgerust te gaan.

24/25-03-2007: Iringa Junction
Met de bepakte fietsen, rijden we richting de camping. Onderweg hangen al van die plastic insteekmapjes. Zou Martin…??? Nee, dat zal toch niet…! Toch wel, want op het bord van Riverside Campsite hangen onze namen en die heeft Martin daar opgehangen.
We vinden hem in de tent. Hij heeft een nieuwe. De motor ziet er stoer uit. Martin is heel blij ons te zien. We drinken koffie en vertellen elkaar onze verhalen. Erg gezellig.
Omdat de camping 3-4x zo duur is als ons guesthouse gaan we daar mooi naar terug. Martin komt mee en met z’n allen lopen we een rondje in Iringa. Het is veel mooier dan Mbeya. Misschien komt dat omdat hier de zon schijnt.
’s Avonds drinken we bier in een kroegje, wat ook wel weer een aparte ervaring is. Het kroegje bestaat uit 2 ruimtes, beiden 2,5 bij 3 meter. Je komt binnen door een gordijn in een ruimte met een paar oude stoelen en een bank, in de ruimte erachter is een bar gebouwd met 3 barkrukken. In de hoeken staan nog 2 stoelen. Het bier wordt gekoeld in ‘koud’ water (in vergelijking tot Nederland is het water lauw!), en sterke drank wordt verkocht in plastic zakjes. Als wij binnenkomen wordt er plaats gemaakt aan de bar en we krijgen een kouder bier dat uit de kroeg van de buurvrouw wordt gehaald. De barmannen zijn vrouwen, de klanten zijn meestal mannen. ’s Avonds zijn er gelukkig ook wat vrouwen. De stroom valt uit en bij kaarslicht drinken we een biertje. Om 22 uur gaan we weg en dan blijkt dat de kroeg en het dorp al slaapt. Na 3 bier hadden we er al niets meer van gemerkt!
De volgende dag lopen we met z’n 3-en een berg/heuvel op. Een jongetje van een jaar of 10 loopt met ons mee. We genieten van het uitzicht over de vallei en de rivier die daarin stroomt.

Aan het einde van de dag nemen we weer afscheid van Martin. Wij gaan naar het noorden en hij naar het zuiden.

26-03-2007: Iringa Junction – Mbuyuni, 112 km
Eindelijk hebben we vandaag een mooie afdaling. Voor we eraan beginnen eten we bij een busstation een chipsie mayai (aardappel met ei erover gebakken). Er zijn 4 ‘bali’s’, ze verkopen allemaal hetzelfde, voor dezelfde prijs en ze willen allemaal die ene klant hebben. Dus is het een lawaai van jewelste omdat iedereen de klanten naar zich toe schreeuwt. Het schrikt natuurlijk ook heel veel mensen af!!
Na de afdaling komen we in Baobab Valley. Andere begroeiing, nog steeds dikke regenwolken en veel Masai mensen.
Nog een overlander stopt voor ons. Het zijn Heike en Rolf uit Duitsland. Zij hebben hetzelfde rondje gedaan als wij alleen zijn we wat korter onderweg. Als het gaat regenen komt er een zeiltje uit de auto en schuilen we eronder. Na twee uur gaan we allemaal weer verder. Coen heeft al het gevoel dat het niet de laatste keer is dat we die zien.
De weg gaat ondertussen heel langzaam naar beneden en de wind hebben we nu in de rug. Met 25 km per uur cruisen we naar Mbuyuni. Daar hopen we een guesthouse te vinden.
Vlak voor Mbuyuni komen Heike en Rolf weer aangecrost. Er zijn geen guesthouses, en zij willen graag een avondje met ons doorbrengen. Vinden wij ook gezellig. Ze hebben een mooi kampeerplekje gezien bij de brug en daar gaan we heen. Het lijkt ons beter om niet meteen langs de weg te gaan staan dus gaan we een zandpaadje af. Onder een dikke baobab zetten we de tent op. De wolken zien er wat dreigend uit en net als de tent staat begint het weer te regenen. Dacht dat we onze portie wel gehad hadden vandaag! We douchen in de regen en daarna zitten we gezellig onder de luifel de spaghetti te koken. Het smaakt heerlijk. Om 21.30 uur gaan we naar bed.

27-03-2007: Mbuyuni – Mikumi, 78 km
Vannacht moesten we er even uit om te plassen. De maan was laag en groot te zien door de takken van de baobab, de melkweg duidelijk en wat slierten wolk ertussen. Prachtig.
Coen staat vroeg op om in het dorp 16 chapati’s te kopen. Na een uur is hij terug. Met verse koffie en lekker jam op de chapati’s ontbijten we. Coen is helemaal gek van de auto en die van moet van boven tot onder bekeken worden natuurlijk. Al met al vertrekken we pas om 11 uur.
We fietsen door een smalle vallei, de weg slingert naast de rivier. Vandaag heeft Coen niet echt z’n dag. Allebei hebben we een beetje een raar gevoel. Het voelde zo knus en veilig bij die auto, het moet ook wel heel mooi zijn om zo te reizen… Na een paar kilometer zijn toch allebei weer blij dat we op de fiets zitten. Het heeft toch wel veel voordelen.
Om 16 uur komen we in Mikumi aan. We moeten hier overnachten, omdat hier een wildpark begint waar we morgen doorheen fietsen. Het kost wat moeite om een slaapplek te vinden, alles is vol! We zien alweer een wolkbreuk op ons afkomen en duiken snel een tankstation in. De eigenaar nodigt ons binnen uit. Hij is van origine uit Jemen, maar is hier geboren. We vragen hem direct of hij iets afweet van de weg in Jemen en of het mogelijk zou zijn daar doorheen te fietsen. Volgens hem ligt er een mooie asfaltweg en kan iedereen erheen. Voor ons zou dat ideaal zijn! Ten eerste omdat dat ons eigenlijke plan was, ten tweede komen we dan niet in de winter in Turkije aan, dat is de reden dat we via Afrika fietsen.
Hij geeft ons 10.000 shilling mee om een goed guesthouse te vinden en wij gaan verder.
Weer duurt het even voor de guesthouses gecheckt hebben, vol, duur of net niet. Uiteindelijk hebben we er een. De fiets kan op de kamer, douchen met een emmer water uit de put en aan de overkant vinden we een groot bord eten, met thee toe.

28-03-2007: Mikumi – Morogoro, 118 km
Diënne is wat zenuwachtig om door het park te fietsen, er zitten tenslotte ook leeuwen. Aan de andere kant is dit het ultieme fietsen in Afrika! Nergens anders zul je vanaf de fiets olifanten en giraffen zien, die met je meerennen! Enkele mensen hebben ons al gewaarschuwd dat we niet te vroeg weg moeten gaan. Dus netjes tot 8.30 uur gewacht en fietsen maar. Er is niet eens een hek of ingang. Alleen een bord dat er de komende 50 km grote en gevaarlijk dieren op de weg kunnen lopen en dat auto’s niet harder mogen dan 70 km/ uur.
Het fietsen gaat lekker en het zou bijna snel gaan als er niet van die rare drempels op de weg zouden zijn. Nu moeten we elke keer bijna stoppen om eroverheen te gaan. Stel je voor, zo komen we nooit bij die leeuwen vandaan!
Gelukkig zien we geen leeuwen, waarschijnlijk door onze Oost-Indische blindheid. Wel zien we impala’s, giraffen en veel olifanten. Echt prachtig. Bij het maken van een foto van Coen bij een bord stopt een auto en de medewerkster van het park zegt dat we niet mogen fietsen. Hoe moeten we dan door het park? Ze neemt ons ook niet mee, dus het zal wel meevallen met het gevaar.

Na 50 km fietsen we het park uit. We hebben zin in frisdrank, maar die hebben we niet.
Nog 40 km verder schuilen we weer een keer voor de regen. Een Duits stel komt aanlopen, ze doen projecten voor een of andere kerk hier. We drinken een sinas van hen en ze laten het project zien. Nu is het nog 30 km naar Morogoro. Tussen de wolken door fietsen we daarheen. Bij het busstation vinden we een kamer.

29-03-2007: Morogoro – Chalinze – Mlandizi, 131 km
We zijn nu bijna in Dar en we verheugen ons op het bed wat daar voor ons klaarstaat. 6 jaar geleden heeft Coen daar met Christian ook geslapen. Het is een soort kantoor van een missiepost met een huis erbij waar mensen kunnen aankomen, vertrekken, acclimatiseren. Wij mogen daar een paar dagen logeren. We zijn er ook al over uit dat we vanaf Dar es Salaam naar huis gaan vliegen en dat is veel eerder dan verwacht.
Maar goed, voor we in Dar zijn, moeten we nog 200 km fietsen. We gaan vroeg weg en proberen vandaag zoveel mogelijk kilometers te doen. Het laatste stuk, van Chalinze naar Mlandizi, fietst het minder lekker. Het verkeer is nu echt heel druk, de weg is smal en voor ons is een strookje van 15 cm asfalt waar we het mee moeten doen. Gevaarlijker dan de leeuwen in het park!
We zijn moe, het gaat regenen, Coen glijdt uit en we zijn blij als we er zijn. Mooi hotelletje en ter afwisseling op onze rijst met bonen eten we nu chipsie mayai, met een warme melk toe. Kunnen we in ieder geval lekker slapen.

30-03-2007: Mlandizi – Dar es Salaam, 64 km
De laatste dag. Coen heeft last van zijn been en Diënne heeft last van haar buik. Coen heeft ook heel veel honger en regelmatig stoppen we even om een chapati te eten. Heike en Rolf komen Dar uit rijden, ze zien ons en keren. Zij zijn ook een nacht op ons adres geweest en ze zeggen dat we verwacht worden. Wat een heerlijk gevoel. Diënne voelt zich nu heel beroerd en heeft last van zwart voor de ogen. We fietsen maar gauw verder en gelukkig zijn we er al bijna. Daniëlle is er en we zijn van harte welkom. Na een cola wijst ze ons de kamer in een huis voor ons alleen!!Er zijn geen andere gasten. O wat heerlijk! Na een warme douche en een dikke lunch gaat Diënne op bed liggen, die heeft het helemaal gehad en tot overmaat van ramp heeft ze ook weer diarree! Coen rommelt lekker een beetje aan en we genieten van het huis.
’s Avonds gaan we met Daniëlle mee uit eten. Ze weet een heel lekker Indisch restaurant waar ook veel Indiërs zitten, dus dat is altijd goed. Gelukkig is zij ook om 21 uur moe en gaan we naar huis. Daar wacht de volgende verrassing: een echt chocolade ei!! Mmm!

31/01/02/03-04-2007: Dar es Salaam
Vooral Coen heeft zin om naar huis te gaan. De fiets is echt overleden en dus is fietsen voor hem ook geen pretje meer. Op zaterdag lopen we de reisbureaus en vliegmaatschappijen af, zondag her- en verpakken we al onze spullen, maandag boeken we een ticket en dinsdag 3 april is het zover: we vliegen na 17 maanden fietsen naar huis!