Jemen: Ramadan en lekker eten

De foto’s staan al op de website: www.wereldfietser.mijnalbums.nl
Emailadressen:
bikedemmer@hotmail.com
ddverkade@hotmail.com

Jemen (van 27 sept. t/m 13 oktober 2007):

Aden – Taizz – Ibb – Yarim – Dhamar – Sana’a

Het is stil op straat. Tijdens Ramadan wordt overdag niet veel tot niets gedaan en gaat om 18 uur alles weer open en los. We zien een pinautomaat die het helaas niet doet. We fietsen over een 3-baansweg en kijken onze ogen uit. Het is veel mooier en netter dan in Afrika en dit is nog maar het armste land van de Golfstaten. We komen langs het 4-sterren Mercure hotel en tot nu toe is iedereen zo aardig geweest: misschien willen zij ons ook wel een nachtje sponsoren.

Coen gaat naar binnen. Terwijl ik voor de deur wacht komen er allemaal mannen binnen in ‘sjeik’ kleding. Van die rood met witte blokjes doeken op hun hoofd met een zwarte ring eromheen. Ze zien er wel sjiek uit. Even later komt Coen de paspoorten halen en vertelt dat de krant ook al is gearriveerd. Zozo, dat klinkt goed! Ik ga mee naar binnen en de kamer is al geregeld. Even wat foto’s maken voor de krant en dan nemen we het pasje voor de kamer in ontvangst. Na een verfrissende duik in het zwembad geven we nog een interview. Er staan wat nette jongens om ons heen die ons als beroemdheden behandelen. Erg grappig. Drie van hen nemen ons mee in de auto naar een pinautomaat die ons past en brengen ons naar een plek waar we goed en goedkoop kunnen eten. Zij trakteren. Het eten is heerlijk: vers plat brood en 3 pannetjes met verschillende soorten versgebakken vis in saus om te dippen. De oudere man die de eettent runt, staat met de pan boven een soort gaskanon het eten te bereiden, dus het is heet en vers.
Onderweg zijn we langs Aden Mall gekomen en op de buitenkant staat met grote letters ‘hypermarket’. Omdat het Ramadan is, is de winkel tot 2 uur ’s nachts open. We kijken onze ogen uit. Alles is er, en goedkoop. Wat een verschil met Afrika! Diënne koopt meteen een lange broek, want het noorden schijnt wat conservatiever te zijn. Tot nu toe hebben we nog geen commentaar op onze (korte) kleding gehad en zien we stelletjes ook wel hand in hand lopen.

We zijn erg moe en gaan snel terug naar onze luxe kamer met airco en tv! De volgende ochtend wordt het ontbijt op de kamer bezorgd, i.v.m. de Ramadan. Alles staat in het teken van Ramadan, jammer dan! Het is een groot ontbijt en zelfs voor fietsbegrippen is het veel.

28.09.07: Aden - Lahij, 58 km
We fietsen Aden rond, waar niets te doen is en halen bij de hypermarket brood. Om 13 uur fietsen we de stad uit. Het is nog steeds warm. Er is bijna niemand op straat. We hadden verwacht dat er langs de weg niet veel bebouwing zou zijn maar dat is anders. Een sliert huizen gaat tot 70 km uit de stad. Voor ons doemen zwarte wolken op, een koude windvlaag en daarna zien we niets meer: een zandstorm. Het zand plakt aan het zweet en even later gaat het regenen. We zoeken een schuilplaats en wassen het masker van ons af. Na 20 minuten kunnen alweer verder fietsen.

We gaan een beetje wanhopig op zoek naar brood. Dat is nergens te vinden. Het wordt hier al om 18: 15 uur donker dus om 17:30 moeten we een slaapplek zoeken. In het dorp wat de laatste bebouwing lijkt vragen we een paar mannen. Ze sturen ons 12 km terug naar een hotel. Een dikke moeke snapt wat we willen en wenkt ons. We lopen met haar mee naar haar huis. Er komt een zwerm kinderen achter ons aan en we moeten over vele modderpaadjes. Zou het wat zijn, vragen we ons af?

Eenmaal achter de poort blijven de meeste kinderen buiten en ziet het binnenplaatsje er schoon uit. Ze heeft wel een hok voor ons en met gebaren maken wij duidelijk dat we zelf wel matrassen bij ons hebben. Meteen komt er koud water voor ons en later thee. De vrouwen zijn druk bezig met koken omdat om 18 uur gegeten mag worden. Ondertussen kunnen wij ons wassen en dagboek schrijven. De opa die normaal in het hok slaapt, gaat vannacht buiten slapen, dat is ook lekker koel dus hij vindt het niet erg. Het eten is verschrikkelijk lekker. Het is een soort bladerdeeg/ chapati brood dat we in verschillende soorten sausjes kunnen dippen. Daarbij nog een pittige sjorba (=soep, die vaak lijkt op rijstepap, er is een zoete en zoute variant).
Als we het eten op hebben, geeft de opa aan dat hij gaat slapen en dus doen wij ook maar onze ogen dicht. Wat een heerlijk land is dit zeg! O ja, men spreekt voornamelijk Arabisch dus de communicatie is nog niet zoveel.
29.09.07: Lahij - Ar Rahida, 90 km
We zijn al vroeg wakker en we vragen waar we brood kunnen krijgen. De vrouw schrikt een beetje: we willen toch niet weg zonder ontbijt? We moeten wachten en na 20 minuten hebben we vers brood en thee, een zakje erbij voor het overgebleven brood. Deze vrouw snapt het helemaal!
We fietsen weg en komen langzaam in een andere omgeving. De lucht wordt droger en er zijn meer rotsachtige bergen om ons heen. Een vader en zoon in een vrachtwagentje stoppen. Ze geven ons allereerst water, geld en pennen. Daarna keren ze om en komen later weer achteroprijden met voor ieder een tasje met aardbei Fanta, koekjes en een cakerol. Verder krijgen we ieder nog een fles parfum. Lekker (die koekjes dan). Als we die middag een lekkere rustpauze hebben en op het punt staan om verder te fietsen, krijgen we ieder nog een zak toffees. Ondanks de Ramadan willen de mensen ons goed verzorgen. Als het zo doorgaat komen we tonnetje rond het land uit!
Onderweg ook weer veel vrachtwagenchauffeurs die ons koud water en liften aanbieden. De keer nemen we de liften niet meer aan. We voelen ons weer helemaal gelukkig en er is genoeg te zien onderweg. De bouwstijl van de huizen is zo mooi. De omgeving wordt gebruikt voor bouwstenen en de huizen passen helemaal in het landschap. In Ar Rahidah zijn we moe. We eten wat van ons eigen brood en krijgen daarna van de eigenaar van het cafeetje waar we voor zitten, nog brood, samosa’s (dat zijn gefrituurde gevulde deegdriehoekjes) en koffie. Met een volle buik fietsen we de stad uit op zoek naar een slaapplek. We mogen ons matras neerleggen in een hok bij de elektriciteitscentrale.
Terwijl Coen gaat vragen bij de mannen komen er zo’n 10 jongens om mij, Diënne heen staan. We weten nog niet helemaal hoe het hier werkt met vrouwen in deze mannencultuur. Vandaar dat Coen maar voor een slaapplek gaat vragen. De jongens kijken naar mijn benen, dat zijn ze niet gewend. Als ik de pijpen naar beneden rol, zijn ze wat teleurgesteld en zeggen dat mijn broek met opgerolde pijpen véél mooier is! Natuurlijk. Overigens krijgen we verder nog geen commentaar op de blote armen en benen. Alleen maar enthousiaste reacties.
Ondertussen zijn we er wel achter dan in Jemen het dag- en nachtritme is omgedraaid tijdens Ramadan. Het is een soort vakantie hier. Men gaat om 4 uur ’s nachts slapen, staat om 15 uur op en leeft dan de hele avond en nacht. Omdat wij dat ritme niet kunnen en willen aannemen staan mensen wel eens raar te kijken als wij om 8 uur op de fiets stappen. Voor hen is het dan nacht.

30.09.07: Ar Rahidah – Taizz, 47 km
De vader en zoon in het vrachtautootje hebben ons uitgenodigd om bij hen te slapen in Taizz. Omdat het ook wel een leuk stadje schijnt te zijn gaan we er graag heen. We zijn ontzettend niet fit en vragen ons af hoe dat komt. We slapen de hele nacht en zijn de hele dag moe! Gelukkig hoeven we niet zover vandaag. De binnenkomst in Taizz gaat over een 4-baans weg die helemaal leeg is. Ook in de stad is niet veel te doen. Op een kruispunt vragen we de weg aan een paar jongens en wat blijkt. Een van hen blijkt de vader en zoon, Abdullah en Allah, te kennen. We volgen de auto naar het adres maar daar blijkt niemand te zijn. De straten in Taizz gaan steil op en neer dus het is niet de fijnste plek om te fietsen. Een van de jongens, Marwan, biedt aan om in zijn huis te wachten. We zetten de fietsen op de pick-up en vertrekken weer.
Marwan blijkt in een groot huis te wonen met zijn broer zijn moeder en wat tantes en oma. Hijzelf studeert in China en is alleen voor de Ramadan thuis. We krijgen eten en daarna mogen we in de logeerkamer een dutje doen, net als de rest van de familie. We vallen direct in diepe slaap tot 17 uur. Om 18 uur is de zon onder en mag er gegeten worden. De moeder komt zelfs even bij ons zitten en dat is wat ongewoon in deze islamitische gemeenschap, maar wel heel leuk.
De afspraak met Abdullah en Allah is wat vaag geworden, maar Marwan regelt van alles in het Arabisch, dus het zal wel goed komen.. Na het eten gaan we op pad met de auto. We rijden een berg op naast de stad en bekijken de duizenden lichtjes onder ons. Het is prachtig. We gaan niet naar de andere familie, maar gewoon weer naar huis, waar we (heel vanzelfsprekend) ook vannacht mogen slapen. Als een blok vallen we weer in slaap.

01-02.10.07: Taizz
We beginnen langzaam te begrijpen waarom we zo moe en futloos zijn. Ten eerste zijn we allebei snotverkouden sinds de droge woestijn in Ethiopië en ten tweede hebben we in die woestijn bijna 6 nachten amper geslapen. We moeten even bijkomen.
In de tuin genieten we van de stilte in de stad en de vogels die fluiten. Een tante en de moeder hebben in de gaten dat we wakker zijn en komen apart van elkaar eten brengen, de een koekjes met koffie en de ander pannenkoeken. Erg lekker. De tante, Nabiha, vindt het beter als Diënne een hoofddoek gaat dragen. Ze legt uit hoe dat om mijn hoofd gewikkeld kan worden, hangt mij een Jemenitische ketting om de nek en oorbellen in de oren. De broek is ook veeeeel te strak, dus krijg ik een broek waarbij het kruis tussen de knieën hangt. Het zit wel lekker.
Met de nieuwe outfit meteen naar de stad. De groente en fruitmarkt is al open, maar de winkeltjes openen de deuren pas om 13 uur. We lopen we 20 km de stad rond en als we in 15.30 terugkomen, brengt Marwan ons meteen naar Allah zijn huis.
Van buiten ziet het huis er lelijk uit, maar van binnen zijn de mensen erg schoon en netjes. Er zijn ‘mafrash’kamers, dat zijn kamers waar rondom zitkussen liggen tegen de muur en vaak ligt er schoon vloerbedekking op de vloer. Dat zijn ook de kamers waar door de mannen qat wordt gekauwd.
Allah is erg blij om ons weer te zien. Zijn vader ligt helaas ziek in bed. Allah is 21 jaar en gaat in Aden naar school/universiteit. Hij wil graag naar India om Engelse les te nemen. We praten 10 minuten met hem en dan verdwijnt hij naar buiten om even later terug te keren met een fles water, een sapje en de mededeling dat we over 2 uur eten krijgen, want dan is het 18 uur. Hij vraagt of we met hem of met zijn familie samen willen eten. We willen zijn familie ook wel ontmoeten. Hij gaat weer weg en we zien hem niet meer terug voor 18.30 uur. Het is ons een raadsel waarom hij ons heeft uitgenodigd. Ook heeft hij voor ons een kamer met een bed aangewezen. Is het de bedoeling dat we gaan slapen??
We hebben zelf al bedacht dat we vast niet met de familie samen gaan eten, dat past toch niet helemaal in het systeem. En ja hoor… Om 18.30 uur komt Allah met een dienblad eten binnen. Hij heeft natuurlijk heel veel honger en eet op een andere manier dan wij gewend zijn. Met zijn handen propt hij zoveel mogelijk eten naar binnen en begint dan met volle mond te praten. De hele kamer ligt na een paar minuten vol met rijst. Na het eten laten we wat foto’s zien op zijn computer en praten over van alles. Als Marwan ons weer komt ophalen, heeft hij een meisje in de auto zitten. In het zwart gesluierd en alleen de ogen zijn zichtbaar. We gaan met ze mee nog een keer de berg op en naar de lampjes kijken. Ze zitten enorm te flirten en bij ons rijzen vele vragen: Heeft hij haar weleens gezien? Of gekust? Mag dat? Worden zij uitgehuwelijkt of mogen zij zelf kiezen? Hoe komen ze in contact met elkaar?
Het is erg lastig om to the point te vragen en antwoorden te krijgen. Marwan brengt ons thuis en gaat alleen met het meisje verder op pad.
Zodra we het huis binnenlopen rennen de vrouwen rond, op zoek naar hun hoofddoek omdat Coen binnenkomt. Zodra ze erachter komen dat Coen een keer met Marwan op pad is en ik alleen ben, komen ze de kamer binnen zonder hoofddoek en beginnen meer met mij te communiceren.
Op een avond, als Coen met 20 andere jongens naar een etentje gaat en ik bij de vrouwen blijf, zijn ze heel open en lacherig. Het is jammer dat ze alleen Arabisch spreken. Fotoboeken komen tevoorschijn en ze laten me iets in hun leven kijken.
Na het eten komt de waterpijp of shisha tevoorschijn en begint de moeder te roken. Coen komt thuis en gaat in een hoekje zitten lezen en het wordt door de vrouwen gewaardeerd dat hij zich afzijdig houdt. Er komen koekjes tevoorschijn en een soort koffiedrankje zonder koffie en we mogen lekker ongegeneerd koekjes eten!

03.10.07: Taizz –Al Qaidah - Ibb, 84 km
Uitgerust en fit gaan we 3 dagen later verder. Het weer is aangenamer omdat we hoger in de bergen komen en het fietsen gaat daardoor veel beter. Vandaag de eerste van 3 passen. We klimmen van ongeveer 1400 meter naar 2250 meter in 10 kilometer. Boven op de pas kunnen we Ibb al zien liggen. We hebben geen haast want we willen proberen om aan het einde van Ramadan nog in Sana’a te zijn en dat duurt nog ruim een week. In Ibb kijken we wat rond, vinden de krant met een foto en een interview van ons en kopen die. Diënne’s trapper is kapot. Het lager is al versleten en er is in de wijde omgeving geen lager te vinden. Tot overmaat van ramp is het afsteldopje er ook nog eens vanaf gevallen. Nu is de trapper nooit meer te gebruiken en alleen op het pinnetje trapt verschrikkelijk rot.
We fietsen Ibb uit en dalen weer tot 1400 meter. Na 15 km is het 17.30 uur en moeten we een slaapplek vinden. We zien maar één geschikt gebouw en daar staat ook een auto bij. De man die erbij staat vindt het ook al heel vanzelfsprekend dat hij nu voor ons gaat zorgen. We douchen en mogen blijven eten. Omdat het een soort gebedshuis is, kunnen we niet blijven slapen, maar hij zal een hotel voor ons regelen. Samen met ongeveer 20 mannen eten we op de vloer van de veranda overheerlijk eten. Het ritueel gaat als volgt: Zodra men mag eten komen er samosa’s, rijstepap en thee. Wanneer dit op is, gaan de mannen bidden. Daarna worden grote schalen met eten uitgestald. Met brood en handen wordt er gegeten. Wij krijgen gelukkig bijna overal een lepel. Toe is er custard pudding én jellypudding én cake of in honing gedrenkte koek. Elke avond eten we onze buik vol en dan is er nog eten over…
Na het eten worden de fietsen weer op een pick-up geladen en gaan we helaas terug in de richting van Ibb. Het eerste hotel is vol dus we gaan helemáál terug naar Ibb. Het hotel is veel duurder dan het geld dat we hebben gekregen, maar met veel afdingen hoeven we maar 1, 80 euro bij te betalen. We genieten van de warme douche en de tv.

04-05.10.07: Ibb – Yarim, 70 km
Diënne’s vlag is ook al verloren gegaan op de autorit gisteravond. We doen een poging om het trapperdopje en de vlag te zoeken, maar na 2 uur rondfietsen zonder resultaat geven het maar op.
Juist nu begint de weg meer over bergen te gaan en het fietsen gaat erg langzaam zonder trapper. In een klein dorpje houden we een pauze. We worden uitgenodigd door een jongen die op de 2e pas woont en die engels wil praten met ons. Helaas heeft hij niet zoveel tijd en zien wij het ook niet zitten om over 5 km al te stoppen. Wél weet hij een winkeltje waar we een trapper kunnen vinden. Diënne gaat mee en komt na een half uur al terug met een plastic trapper en vet. Dat valt mee. De trapper kost hier nog geen 80 eurocent!
We fietsen zonder problemen de nog veel hogere pas over en zijn pas om 15.30 uur boven. Best vermoeiend. In het volgende dorp is geen brood dus fietsen we door naar Yarim. Daar vinden we in eerste instantie ook geen brood, maar wel een slaapplek bij Najib. Hij nodigt ons meteen uit om de volgende dag ook te blijven. Hij spreekt engels dus dat zien we wel zitten. Samen met zijn broer lopen we naar zijn huis. Na 15 minuten hebben we al weer schalen met eten voor ons staan. We eten met zijn tweeën want hij gaat bij zijn familie hiernaast eten en daarna qat kauwen. Na het eten nemen we een emmerdouche en kijken nog even tv. De voordeur zit op slot dus we kunnen geen kant op. Najib komt pas in de nacht thuis en wij slapen dan al.
De volgende dag willen we wel even het stadje bekijken, maar Najib en zijn vrouw slapen nog. Om 9 uur zijn ze even wakker en kunnen wij naar buiten. Strakblauwe lucht en een iets frisse wind. Het is 20 graden, In Nederland zou het zo’n mooie zondag zomerochtend zijn. Ook nu genieten we ervan en lopen naar het dorp. Dat is groter dan verwacht. Na een uur zijn we terug en er is meer familie gekomen. Omdat het vrijdag is gaan zij al snel naar de moskee voor het vrijdaggebed. Weer blijven we alleen achter. We zien Najib alleen als hij komt zeggen als hij weggaat of als hij eten komt brengen. Raar hoor! Gelukkig is een tv met filmkanalen dus we vermaken ons de hele dag voor de TV.

06.10.07: Yarim – Makbar, 75 km
Omdat we niet op zondag in Sana’a willen aankomen doen we erg ons best om niet teveel kilometers per dag te fietsen. We willen namelijk bij binnenkomst van de stad langs de Nederlandse ambassade om te kijken of zij informatie hebben over de wegen naar Oman en of er nog iemand een slaapplek voor ons heeft. We denken dat de ambassade op zondag dicht is, maar het zou ook kunnen dat het op vrijdag weekend is.
Vandaag in ieder geval erg getreuzeld. Elke 15 kilometer houden we een pauze en kijken dan wat in het rond. Dhamar is stil en Makbar is heel erg druk. Drommen mensen komen achter ons aan. Aan het einde van het dorp gaan we toch maar even in de schaduw zitten. Een man, Ali, heeft ons interview in de krant gelezen en is trots dat hij ons in het echt ziet. Ook hij wil ons eten aanbieden en komt terug met frisdrank en koekjes. Samen met hem gaan we nog even mee naar zijn huis en om 16 uur fietsen we het dorp uit. We fietsen door een gebied met landbouw en waterpompen. De hoge boerderijen zijn van leem en hebben 3 verdiepingen. Beneden is opslag en voor het vee, de eerste verdieping is om te wonen en het torenkamertje was in het huis waar wij hebben geslapen, een slaapkamer.
Omdat we zelf onze slaapplaats kunnen uitzoeken, lijkt het ons leuk om ook eens bij een boerenfamilie te slapen. Niemand spreekt Engels, maar de man weet precies wat we nodig hebben. We richten het torenkamertje in en in de woonkamer kijken we samen met duizend vliegen naar de TV. Het is het vieste huis tot nu toe. Er is geen water en overal ligt stof. Om 18 uur is het weer etenstijd. Tot onze verbazing komen de 2 vrouwen er ook bij zitten. Met z’n achten eten we uit de pan. De 2 kleine kinderen lopen met blote billen rond en vinden het ook niet erg om bijna in het eten te gaan zitten!
Na het eten komen de buren qat kauwen en maken wij dat we naar boven gaan, er komt nog een pot thee en daarna vallen we in een onrustige slaap op het geluid van de waterpomp die beneden staat.

07.10.07: Makbar – Sana’a, 80 km
We warmen de thee op en eten dat met brood dat we gisteravond nog hadden gekregen. Het brood bakken de mensen zelf thuis in grote ronde gasovens. Na het ontbijt nemen we afscheid, foto’s maken en we krijgen meer brood mee voor onderweg.
We voelen ons erg vies en na 10 km gaan we emmerdouchen bij een moskee. Er is verder niemand en er is genoeg water. We wassen meteen de kleren uit. Schoon en met de was achterop beginnen we aan de 3e en laatste pas voor Sana’a. Hij valt reuze mee. De weg is mooi: rechts in de kloof gaan wij omhoog, aan de linkerkant van de kloof komt het verkeer naar beneden. De afdaling gaat heel geleidelijk en zo hebben we genoeg tijd om de mooie dorpjes te bekijken die tegen de bergwand zijn aangebouwd. Vlak na de pas is er nog een politiepost. Daarvan zijn we er al meer gepasseerd maar bij deze worden we wat uitvoeriger ondervraagd. De meesten spreken alleen Arabisch en dus zijn ze snel uitgevraagd. Sneller dan verwacht komen we in Sana’a aan. O ja… er is nog iets bijzonders in Jemen: er zijn geen verkeersregels, geen minimum leeftijd om een auto te besturen en een rijbewijs is ook niet nodig of gewoon te koop. Dat betekent dat er kinderen van 10 jaar oud rijden en dat sowieso iedereen kriskras rijdt zonder te spiegelen. Levensgevaarlijk dus. In Afrika is dat ook wel, maar daar gaat het verkeer veel langzamer omdat er vaak dieren op de weg lopen. Hier rijdt men zo hard mogelijk.
Sana’a is een crime om te fietsen. Coen vindt het wel leuk natuurlijk. We gaan op zoek naar de Nederlandse ambassade. Hij zit niet op de plek waar Lonely Planet zegt en het zoeken wordt erg lastig omdat de Jemenitische vlag bijna dezelfde kleuren heeft als de Nederlandse vlag en op elke hoek van de straat wappert. Na 7 ambassades en 2 uur verder zoeken zijn we er. Gelukkig is hij open en mogen we naar binnen. In de hal ontmoeten we Wendy. We vragen of zij informatie heeft over de wegen richting Oman en of ze heel misschien iemand weet voor een slaapplek. Toevallig vindt zij het zelf wel leuk dat we er zijn en we kunnen bij haar en haar man Niels logeren. Ze zijn nog maar net 2 maanden in Jemen.

De volgende avond komen er 3 andere mensen van de ambassade eten en die kunnen ons meer over het land vertellen. Erg interessant. Nu komen we er ook achter waarom er zoveel politieposten zijn, dat er in het noorden een bijna burgeroorlog woedt, dat er in juli Spaanse toeristen bij een bomaanslag om het leven zijn gekomen en dat wij een travel permit (schriftelijke reistoestemming) nodig hebben om het land door te gaan.
Niemand had ons ook maar iets van dat alles verteld. Ook niet de ambassadeur in Djibouti. Zoiets hadden we ook al in Ivoorkust…
We zijn er inmiddels wel achter dat we het visum voor Oman aan de grens kunnen krijgen. Voor ons travelpermit moeten we naar de toeristenpolitie. In principe is dat een kwestie van 10 minuten werk, maar omdat wij op de fiets zijn moeten we toestemming krijgen van de manager en die is er niet altijd… Dus gaan we de volgende ochtend terug, op de fiets. Na een uur wachten is de manager gearriveerd en heeft voor ons de mededeling dat we het grootste stuk van de weg naar Oman alleen met de bus mogen doen! Het zou te onveilig zijn en te ontvoeringgevoelig. De weg die wij wilden nemen gaat volgens ons niet door het gevarengebied dat zij aanwijzen, maar goed, we stribbelen niet teveel tegen. Met de busreistoestemming op zak komen we thuis aan. Daar gaat Niels met Wendy aan het bellen en aan het einde van de dag heeft Wendy een fietspermit voor ons! Dat is mooi! We hebben nu toestemming om naar Oman te fietsen. We hebben 50 kopieën van het papier en dat moeten we bij de checkposten afgeven.
Als dat allemaal geregeld is, hebben we tijd om Sana’a te bekijken. Het Oude gedeelte van de stad is werelderfgoed en is echt prachtig om te zien. Een hele bijzondere stijl van huizenbouw. Niels neemt ons ook me naar de Whadi Dhar, dat is een paleis dat hoog op een rots gebouwd is en met Nederlandse fondsen gerestaureerd is. Het is ronduit schitterend.
De rest van de week rusten we uit, en doen we de dingen die we altijd doen op een fijn logeeradresje. Fietsonderhoud, internetten, foto’s opslaan en verslag schrijven van de afgelopen weken.

Ons travelpermit gaat morgen 14 oktober in, maar we hebben allebei nog helemaal geen zin om te vertrekken… We zullen zien. Misschien blijven we nog een dagje extra.

Tot de volgende mail,

Groeten Coen en Diënne