Zambia: Veel Nederlanders!

email Diënne: ddverkade@hotmail.com
email Coen :bikedemmer@hotmail.com
foto's : www.wereldfietser.mijnalbums.nl


Hallo allemaal,

Dit is voorlopig het laatste verslag. Na Botswana en Zimbabwe is nu Zambia aan de beurt. Maandag 5 maart zullen we via noord Zambia verder fietsen naar Tanzania.

Heel veel groeten en tot mails!


Diënne en Coen


Zambia: Veel Nederlanders!
18-02-2007 t/m 26-02-2007, dag 464 t/m 472
Livingstone – Kaloma – Choma – Mazabuka – Lusaka
Totale kilometerstand: 20324 km

18-02-2007: 11 km
Ook bij de Zambiaanse grensovergang gaat het soepel. We kunnen het visum in US$ betalen en na 30 minuten gaan we het land in.
Na 100 meter is de ingang al naar de waterval. Nu we er toch zijn, gaan we ook deze kant van de Victoria Watervallen bekijken. De entreeprijs is de helft van de Zimbabwaanse prijs, nl. 10 US$.
Omdat we nu de fietsen bij ons hebben, gaan we om de beurt naar binnen. Een oude man met jampotglazen in zijn bril staat naast ons een deuntje te spelen op een xylofoon.
De Zambiaanse kant is misschien nog wel mooier, met een smalle brug en meer variaties in het uitzicht. Hier kun je onder andere ook boven de waterval kijken. Het blijft even nat dus voor de 2e keer vandaag staan we onze kleding uit te wringen. Geeft niets, met 35 graden is het zo droog.
Coen heeft alweer aanspraak van een Nederlands stel, Will en Cecile, dat in Lusaka woont, ze nodigen ons uit en geven ons ook een tip over een camping in de buurt.
De eigenaar is een Fries, erg enthousiast en heeft een mooi kampeerplekje voor ons, met eigen toilet en douche. Will, Cecile en de kinderen komen er ‘s avonds ook bij, en nodigen ons uit voor het avondeten. Het is heel gezellig.

19-02-2007: 27 km
We kunnen een nachtje extra blijven, zodat we Livingstone kunnen gaan bekijken. Op elke wereldkaart en globe staat de stad aangegeven, dus het zal wel wat zijn.
Nou, het is niets! Albergen (bij Almelo) is groter, zeg maar! We kunnen geen geld pinnen dus moeten we alle banken af om de beste wisselkoers te bekijken. Het is trouwens de eerste keer dat we in een bank geld gaan wisselen, normaal doen we dat op straat. Coen heeft dat hier wel geprobeerd, maar trap gelukkig niet in de oplichterij.
Bij de bank met de hoogste koers is het niet de dagelijkse bezigheid om geld te wisselen, dus Coen zit ruim 5 kwartier binnen. Eindelijk kunnen we nu brood kopen. Berehonger. Diënne gaat de supermarkt in en daar IS geen brood!
Gelukkig vinden we 5 km verderop bij een Spar supermarkt rozijnenbrood en dat maakt onze dag weer goed, ook al zitten er maar 5 rozijnen in!
De rest van de dag luieren we wat en ‘s avonds gaan we de zonsondergang bij de Zambezi rivier, vlak voor de waterval, bekijken.

20-02-2007: 142 km
We zitten vroeg op de fiets omdat het anders te warm wordt. Vandaag is het echter bewolkt en fris. Om 6.30 uur rijden we nog een keer door Livingstone en kijken achterom naar de wolk die boven de Victoria Watervallen hangt.
Het weer is druilerig en het gaat zelfs regenen! Gelukkig wist de fries nog wel een boerderij waar we een kopje koffie konden halen. Na 47 km zijn we er. De gastvrouwen zijn niet thuis maar op de veranda kunnen we wel ons brood eten en koffie maken. De andere werknemers komen even kijken. Ze komen uit Zuid Afrika, Kenia en Zwitserland. Het is ons al opgevallen hoeveel blanken er zijn in Zambia.
Na anderhalf uur is het droog en fietsen we verder. Aan de straat heben vrouwen een markt opgebouwd en iedereen zwaait enthousiast.
In Zimba eten we nog wat brood en schuilen we voor de volgende regenbui.
Rond 16 uur komen we in Kalomo aan. We gaan op zoek naar Julian, een Nederlandse, waarvan we de ouders in Marokko hebben ontmoet. De boerderij waar ze werkt blijkt nog 20 km verder te zijn en dat redden we niet meer vandaag. De eigenaar van het cafeetje waar we zitten nodigt ons uit in hun missiepost. Een jongen die er ook woont zal met ons meefietsen.
Na 7 km over zandweg komen we er aan. Doodmoe en hongerig begint Diënne meteen met koken en gaat Coen op zoek naar de hoofdkraan om water te krijgen. Hij komt bij de buren terecht en die nodigen ons uit voor het eten. Het zijn Amerikanen die op de school en in het ziekenhuis werken.
Ze hebben 2 soorten zelfgemaakte pizza, salade, versgebakken koekjes met pindakaas en M&M’s erin en brownies die nog warm zijn. Nou, dat is aan ons wel besteedt. Met een volle buik rollen we, na een douche, in bed.

21-02-2007: 70 km
Weer om 6.30 uur op de fiets. We hebben namelijk om 13 uur een afspraak met de man van Julian, Bruce. Hij komt ons ophalen in Choma. De farm waar ze wonen ligt 27km van de weg en is alleen met een slecht zandpad te bereiken. Bruce verteld dat hij tabak verbouwt, en erg te lijden heeft onder de sterke Zambiaanse Kwacha t.o.v. de US $.Ook vindt hij dat het land kapot gaat aan alle ontwikkelingshulp die het land krijgt.
Als je hierover meer informatie/uitleg wilt kun je ons mailen.
We zijn het met hem eens, maar zolang er geen revolutie komt in Afrika, zal de situatie nooit verbeteren.
Als we op de boerderij aankomen, blijkt Coen zijn band lek te zijn en moet die geplakt worden.
We lopen een rondje langs een dam en gaan dan naar huis om te badderen en te eten.

22 en 23-02-2007:
Omdat Julian op de school van een andere boerderij werkt en pas vrijdag thuiskomt en wij niet weten of we wel daarop willen wachten, gaan we vanmiddag Julian opzoeken. In 2 auto’s rijden we over een achterafweg/pad naar de asfaltweg en vandaar naar de andere farm.
De school is gesponsord door een trust, de leraren komen vanuit de overheid, die heeft de beste leraren naar de school gestuurd. De Nederlandse mevrouw die alles heeft opgezet is er om de boel in goede banen te leiden.
Dat is soms lastig, want de mentaliteit van de leraren is anders dan die van de Nederlandse leraren.
Hier doen ze het liefst niets. De kinderen gaan in de klas zitten en blijven daar de hele dag stilzitten. Soms komt de leraar ook gewoon niet. Dat heben we al heel vaak gezien in Afrika. Ook gevraagd aan de leraren waarom ze niet lesgeven. Ze weten het zelf niet.
Via de overheid zijn er 3 boeken per klas. En de achterstand is groot.
Julian is er nu om les te geven en eventueel de anderen te begeleiden, maar ze krijgt alleen maar weerstand.
Het is verschrikkelijk om te zien, maar het gaat vaaak zo. Al zijn de schooltjes nog zo mooi, je komt er niet zonder onderwijzers en materiaal.
In Zambia komen nu heel veel privescholen, omdat daar het onderwijs beter te overzien is.

24-02-2007: 82 km
Alweer komen we vanavond bij Nederlanders terecht! De blanke gemeenschap is heel klein en iedereen kent elkaar. Ga vanavond maar daar en daarheen, daar kun je wel terecht! Zo fietsen we elke morgen weg. Heel makkelijk.
We zijn al mooi op tijd in Monze. Vanaf hier is het nog 10 km naar de camping waar en Nederlandse vrouw, Thea, woont. We zoeken haar op en ze nodigt ons meteen uit voor lunch en een drankje. Het is pas 13.30 uur dus we hebben de hele middag de tijd. Thea is tropenarts en woont al lang in Zambia. Haar man Tom is hier geboren en de boerderij is in 1920 door zijn overgrootvader opgericht.
Er logeert nog een Canadese Nederlandse, Ann. Ze is kinderboekenschrijfster. Het is een hele gezellige middag en avond.
Ze weet nog wel een andere Nederlander, 100km verderop. Willem de koffieboer. Ook van hem hadden we al eerder gehoord…

25-02-2007: 100 km
Het regent en gelukkig kunnen we nog even wachten. We ontmoeten Tom zijn zus, die ons haar project laat zien voor vrouwen uit de omgeving. Ze naaien allerlei artikelen, zoals slabbetjes, theemutsen e.d. om die dan op de markt in Lusaka te verkopen.
Om 10 uur fietsen we weg. Wind mee en we zijn al snel in Mazabuka. Nu nog 40 km naar de koffiefarm. Alleen… nu hebben we ineens tegewind en komen er veel heuvels. We gaan dus niet echt snel meer. Een ongeluk laat ons weer eens zien dat we maar kwetsbaar zijn op de weg. Een pick-up is totaal vermorzeld onder een vrachtauto. Het ongeluk is gisteren gebeurd. Als we staan te kijken, komen er meer mensen bij staan.
Na 10 km zien we ineens de entrée van de grote Munali Coffee Farm.
Willem is niet thuis maar zijn vrouw Meta ontvangt ons hartelijk en we drinken een lekkere sterke bak koffie. Willem is op het moment in Kaapstad om 400 km in 24 uur te fietsen, ook een fietsfanaat dus…
We gaan even bij zoon Jasper langs die ook graag fietst. De afgelopen jaren zijn er meerdere wereldfietsers op dit adres langsgeweest. Samen met zijn vrouw Teija eten we met z’n allen heerlijke macaroni met pompoen.

26-02-2007: 103 km
‘s Morgens komen zij ook ontbijten bij Meta, samen met hun kinderen. Vers bruin brood, eitjes en natuurlijk de lekkere koffie.
Als we om 9 uur wegfietsen is het windstil. We moeten een pas over en het landschap is mooi. Als we bij de kruising naar Lusaka aankomen, wordt de weg drukker. Er is een politiepost, we zien het stopbord niet en de man op de weg geeft niet echt een duidelijk stopsein. Diënne stopt en Coen fietst door. De man vraagt naar het paspoort, maar dat gebeurt zo vaak onderweg. Omdat Coen doorfietst bedenkt Dienne maar een smoes en zegt dat haar paspoort bij Coen in de tas zit. Wat een gedoe. We fietsen lekker door zitten nergens mee tot…. de politieagenten ons van de weghalen, de paspoorten eisen en ze meenemen!!
Nu moeten we er wel achteraan. Ze willen ons een boete geven voor het niet laten zien van de paspoorten. Ze zijn erg boos en beledigd. Na 10 minuten begint er een agent onze gegevens op te schrijven omdat ons een boete van 1,8 miljoen Kwacha (330 Euro) wordt opgelegd.
Het is maar goed dat Coen heel rustig en tactisch uitlegd dat we maar buitenlanders zijn, we overal in Afrika zulke posten tegenkomen, we maar op een heel laag budget leven en dat we echt naar China gaan….
Na 30 minuten laten ze ons gaan. We hebben ons lesje wel geleerd!!
Vrolijk fietsen we verder. In Kafue eten we bruin brood met kaas. Ja, met al die Nederlanders is er ook lekkere kaas in het land!
Donkere wolken achtervolgen ons. Nu nog 50 km naar Lusaka, de hoofdstad van Zambia. We stijgen weer gestaag. Coen zijn fiets doet het niet meer zo heel erg goed en regelmatig moeten we stoppen voor reparaties.
Om 16 uur komen we in de stad aan. Nog een boterham met kaas voor we ons in de uitlaatgassen werpen…
We vinden het huis van Will en Cecile en we zijn blij dat we er zijn. Even een paar dagen bijkomen, verslag maken, foto’s opladen, mailen, enzovoort, enzovoort. We zijn erg blij met de gastvrijheid van Will, Cecile en de kinderen.
Maandag 5 maart 2007 gaan we weer verder via noord Zambia naar Tanzania.