Nigeria, Kameroen en Zuid Afrika

www.worldbiker.whereareyou.net
www.wereldfietser.mijnalbums.nl
ddverkade@hotmail.com
bikedemmer@hotmail.com


Zuid Afrika, 28 september 2006

Hallo lieve mensen,

Het is alweer een tijd geleden dat we een echt verslag hebben geschreven, maar nu zullen we jullie eindelijk het precieze verhaal vertellen over Kameroen en waarom we nu al in Zuid Afrika zijn. Het is een lang verhaal dus print het uit en installeer je met ‘t een of ander op een gerieflijk plekje!

Nigeria en Kameroen 18-08-2006 t/m 11-09-2006
Bonny – Calabar – Ekang – Mamfe – Limbe
Dag 280 t/m 304
Totale kilometerstand: 14.732 km

Onze ‘vakantie’ op Bonny was op 18 augustus ook weer voorbij. Zoals altijd bij fijne logeeradresjes nemen we weer met moeite afscheid. Het is ook een beetje spannend om naar Port Harcourt te gaan omdat er de laatste week veel mensen zijn gekidnapped. Gelukkig zien we er op de fiets niet uit als een werknemer van een oliemaatschappij en kunnen we ‘rustig’ wegfietsen. De mensen langs de straat zijn weer ontzettend enthousiast en aardig.
‘s Middags komen we bij een groep dansende vrouwen terecht met mooie kleding en prachtig gevouwen doeken op het hoofd. Het lijkt wel origami. Ze nodigen ons uit om mee te dansen. Na een uurtje fietsen we verder richting Aba.

(Later, als we al lang en breed in Kameroen zijn, horen we dat op zaterdag 19 augustus alleen nog helicopter vervoer i.p.v. bootje vanaf Bonny naar Port Harcourt gaat en dat het leger aan het opschonen van de stad is begonnen. Geen idee hoe dat eraan toegaat, maar op zijn Afrikaans zal het niet zachtzinnig gebeuren…)

‘s Avonds slapen we in een dorpje na Aba, waar we worden uitgenodigd door een fotograaf. Hij woont praktisch in de kerk waar wij kunnen slapen. Om 01.00 uur is er een gebed en doen we maar de oordoppen in de oren. In Afrika kan alles!
2 Dagen later komen we in Calabar aan. Hier moeten we het visum voor Kameroen aanvragen. Het is zondag dus het consulaat is dicht. Omdat we nog geen idée hebben waar we zullen slapen, bekijken we her en der de prijzen van hotels. Ook bij het dikste hotel gaan we even kijken. Meteen komt ere en jongeman op ons af die ons wat te drinken aanbiedt. Zonder het ons te vragen regelt hij met de manager dat we een nachtje mogen blijven. Maar eerst eten in het luxe Chinese restaurant! Het is weer ongelofelijk, zulke dingen gebeuren alleen in Nigeria! Voor we het weten zitten we in een hotelkamer met airco,TV, groot bed en een warme douche.
We snappen niet dat iedereen zo klaagt over Nigeria. Wij vinden het een geweldig land en misschien wel het leukste land tot nu toe! De mensen zijn aardig, gastvrij, behulpzaam en bereid iets te leren.

De volgende dag hebben we pas om 17 uur het visum en mogen we nog een nachtje in het hotel blijven.

De reis van Calabar naar de grens verloopt moeizamer dan verwacht. De weg die we nemen staat niet op de kaart en is langer dan de andere weg. Daarbij komt dat het klimaat nu erg vochtig en benauwd is wat het fietsen over de heuvels moeilijker maakt. De luchtvochtigheidsgraad gaat hier naar 90%!
Ongeveer 70 km voor de grens wordt de weg slechter, er zijn diepe kuilen waar water in staat. Plons, plons, plons, dat is het geluid van de trappers die in het water slaan. En dit is nog maar het begin…
De omgeving is prachtig. Er zijn veel fruitplanten en –bomen langs de weg zoals papaya, banaan, sinaasappel, ananas en overal felgekleurde bloemen, vogels en vlinders.

We overnachten op de Nigeriaanse grenspost. Daar plakken we nog een band en wassen we de kleren uit, Diënne is vandaag onderuit gegaan in een diepe modderpoel!! Onze benen en armen zitten vol met rode vlekjes, geen idee wat het is maar het jeukt niet in ieder geval en het zal wel weer over gaan…

Op donderdag 24 augustus komen we Kameroen binnen. Coen gaat na de grensformaliteiten nog even naar Nigeria om geld te wisselen. Als dat gedaan is fietsen we over een mooi zandpad het land in. De weg is niet meer dan een karrespoor, dwars door dicht woud. Af en toe loopt er iemenad en na 8 km is het eerste dorp. Hier komen direct weer tientallen kinderen op ons af om te kijken of om pennen te vragen. Aaahhhhh!!!! In de volgende dorpen worden we door kinderen nageroepen: “whitewhitewhite”, met hoge stemmetjes.
Onderweg worden we verschillende malen gewaarschuwd voor een stuk slechte weg. We zijn erg benieuwd, we hebben nu al zo vaak over een slechte weg gefietst, dit zal ook wel lukken. Het stuk begint 48 km na de grens. De weg was de hele dag al modderig, maar nu zakken we tot de kuiten weg. Het is dike rode klei die meteen aan de banden plakt en er niet meer afgaat. Gevolg: de wielen lopen vast tegen de spatborden. Het is nu bijna onmogelijk om de fiets door de modder te duwen. We lopen al op blote voeten omdat we dan meer grip hebben. 2 Jongens komen helpen duwen. Na 1,5 uur zijn we 2 km verder. De weg wordt niet beter en om 17 uur besluiten we in het dorpje waar we nu zijn, te blijven. Het dorpshoofd heeft nog wel een hokje waar we de tent in kunnen opzetten. Onze binnentent dient als muskietennet.
Coen verwijdert de spatborden van de fiets en Diënne zorgt voor eten en slapen. Het is hier om 19 uur al pikkedonker, er is geen electriciteit dus echt niets meer te zien. We komen dichterbij de evenaar.
We hebben geen idee hoelang het slechte stuk nog zal aanhouden en we denken ook dat het niet slechter kan worden, dus de volgende dag staan we om 8 uur met de blote voeten en vol goede moed in de drek. Na 200 meter staat het huilen ons alweer nadir dan het lachen. Het kon nóg slechter en de modder nóg dieper!! Vandaag heeft Coen grote moeite om de fiets vooruit te krijgen, weinig kracht en energie. Met z’n tweeën duwen we een fiets en halen dan de andere op.
In de verte kun je al stemmen horen. Zou dat het dorp zijn? Nee, dat is het stuk waar 15 auto’s en trucks vaststaan in de klei. Zelfs 4x4 komt hier niet doorheen.
Coen gaat kijken of we via de omleiding kunnen gaan en komt met bebloede voeten terug. Veel doorns. We doen de sandalen weer aan. Ondertussen zijn er 2 jongens bij komen staan die ons wel willen helpen. We zijn altijd erg huiverig voor Afrikanen die aan onze fiets willen zitten, maar deze jongens, Patrick en John, zijn goeien.
Het lukt Coen niet om zijn fiets vooruit te krijgen. De jongens komen goed van pas. Ze duwen, slepen, trekken en tillen aan de fietsen en zo komen we langzaam verder. Als het niet verder gaat, nemen Patrick en John mijn fiets over en tillen de 50 kg zware fiets óver de blubber. Zelfs zonder baggage heb ik moeite om ze bij te houden, zo hard lopen ze! Wat een kracht hebben die gasten! Even later is Coen zijn fiets ook gearriveerd en gaan we op zoek naar een beek om de fietsen te wassen. De klei zit overal en gaat er moeizaam vanaf. Het kost ons enkele uren om onszelf en de fietsen schoon te maken. We hebben berehonger! Na 300 meter is het dorp. Bij het eerste huis is een afdak waar we onder gaan zitten eten. Coen voelt zich niet goed en gaat liggen. Ik zet de tent op zodat Coen geen last heeft van alle insecten die er rondvliegen. Het is nu 13 uur, Coen denkt dat hij een zonnesteek heeft en moet rusten. Naast hoofdpijn krijgt hij nu ook koorts en ik ben erg bezorgd. Het dorp waar we zijn, Ayukaba, is erg klein, de eerste grotere plaats is na 27 km en dan is de weg ook nog slecht. Vandaag hebben we 3 km afgelegd!

De volgende ochtend stap ik op de fiets om een dokter te zoeken. Er schijnt een blanke dokter te wonen in een dorpje 5 km verderop. Als ik er ben blijkt de dokter er al 2 jaar niet meer te komen en is de andere blanke op vakantie. Ik glibber terug naar Ayukaba waar Coen zijn situatie niet is verbeterd. Hij ligt in de tent met een natte doek op het hoofd, neemt af en toe een pijnstiller die niet werkt, koorts. Het zou malaria kunnen zijn, maar we hebben trouw elke week onze lariampillen geslikt, dus het zou eigenlijk niet mogen. Ik wordt steeds bezorgder. De lokalen die steeds in groepjes om de tent komen zitten snappen niet waar ik me druk om maak. Voor hen is malaria als verkoudheid voor ons. Blanken kunnen doodgaan van malaria. De plaatselijke bevolking is al op jonge leeftijd aan malaria kapot gegaan.
Zondagochtend heb ik er genoeg van, we moeten naar een dokter. Coen stelt voor om te fietsen. Ben je gek, zitten gaat niet eens, laat staan 27 km fietsen!!
Met behulp van Patrick en John hijsen we de fietsen in een taxi. Een Nissan Sunny met kofferbak. De tassen en fietsen worden achterop geknoopt, Coen en ik zitten samen op de passagiersstoel en achterin nog 5 personen op de achterbank. Zo scheuren we over een modderpad naar Mamfe, de eerste grotere plaats. Om 9.30 staan we voor het beste hotel van Mamfe. Voor 15 euro hebben we een kamer met 2 bedden, airco, badkamer met koude douche en genoeg mottenballen.
Coen gaat meteen in bed en ik ga geld wisselen en een dokter regelen. Gelukkig kom ik er vrij snel achter dat er een aantal blanken in Mamfe wonen en dat er ook een duitse missiedokter is. Omdat het zondag is moet ik wachten tot de kerk uit is en om 12 uur sta ik bij het hospitaaltje. De dokter wordt gebeld en hij komt zo snel mogelijk naar het hotel. Snel fiets ik terug. Coen is erg suf en is bijna niet aanspreekbaar. Ik ben nog nooit zo bezorgd geweest!
Om 13 uur staat Marco in de kamer. Hij vraagt ook meteen naar onze malaria profylaxe en zegt dat het dan bijna geen malaria kan zijn. Toch doet hij een test en onderzoekt Coen.
Na een uurtje is hij terug met de uitslag. Coen heeft Malaria Tropica. Meteen geeft hij verschillende injecties en pillen tegen koorts, malaria, hoofdpijn en tyfus. ‘s Avonds komt hij weer en dan is Coen al iets beter. Het gaat met ups en downs en vooral ‘s nachts heeft hij het erg moeilijk. Ik breng de dagen door met boodschappen doen, mailen naar huis, bed verschonen en eten maken. Gelukkig is er genoeg groente en fruit te koop in het dorp.
Het hotel is redelijk netjes maar het blijft een Afrikaans ding, gewoon een kaal hok en sneeuw op TV. Het gaat iets beter met Coen, d.w.z. hij kan zitten en kleine stukjes lopen, en op donderdag heeft hij echt genoeg van de kamer. Het stimuleert de genezing niet en voor vrijdag hebben we transport geregeld naar Limbe. Daar woont een Nederlander die ons heeft uitgenodigd, en daar kunnen we mooi uitzieken. Allebei ja, want ik heb al weken diarree en nu ook nog veel stress…

Om 6 uur staat de auto klaar. We pakken de fietsen erin en om 6.15 uur rijden we weg. Coen voorin, ik achterin geklemd tussen deur en zadel. Ben poepzenuwachtig omdat er nog een paar stukken slechte weg komt en omdat we hebben gehoord dat de rit over 250 km wel 20 uur kan duren. En ik weet niet of Coen dat wel aankan.
Onze chauffeur rijdt hard, erg hard. Om 9 uur hebben we er al 118 km opzitten dus dat is mooi. We hebben al wat slechte stukken gehad. Dit betekent dat de auto muurvast staat in de modder. In Kameroen is het dan gebruikelijk dat jongens uit de buurt komen helpen. Zij duwen de auto door de modder tegen een kleine vergoeding. Een grote truck met oplegger blokkeert de weg, pas na een uur is hij weggesleept. Met enige vertraging komen we om 13 uur in Kumba aan. Nu is het nog 80 km naar Limbe. We dachten dat de weg nu goed zou zijn, maar er zitten veel gaten in de weg zodat we erg langzaam rijden. Dan raakt de motor ook nog overgekookt! Na 12 uur rijden komen we in Limbe aan. Na wat zoeken vinden we het huis van Hans en nemen afscheid van onze chauffeur, die ineens niet tevreden is met het afgesproken bedrag. Typisch Afrikaans!

Hans komt thuis en we installeren ons in onze kamer en ik maak wat te eten. Coen heeft nu ineens weer iets met zijn voeten en handen. Ze zijn knalrood, tegen het paarse aan en niet gezwollen. Morgenochtend meteen naar een dokter!
De dokter doet nog een bloedtest, geen malaria meer, onderzoekt nog een beetje. Waarschijnlijk is het een reactie op alle medicijnen.

De hele week relaxen we voor de TV, eten we veel groenten en fruit en slapen we veel. We nemen ook de beslissing om een vliegticket te boeken naar Zuid Afrika. Door de regentijd zijn de wegen in Gabon, Congo en Angola onbegaanbaar geworden. Vele wegen zijn afgesloten voor alle verkeer! We hebben dat nu zelf ervaren. Tevens vielen de oorspronkelijke bewoners in Kameroen, na Nigeria, weer zo tegen, dat elke keer als we buiten kwamen, we ons ergerden aan iedereen. Daarbij hebben de malaria, een aflopend visum voor Kameroen (we hadden maar een maand), onrusten in Congo i.v.m. verkiezingen en Diënne’s ouders die met kerst in Johannesburg staan, ons ertoe doen besluiten om een ticket te boeken. We vinden het erg jammer dat we een stukje moeten vliegen. Misschien komen we hier terug na de regentijd.
Op maandag 11 september vliegen we vanaf Douala via Nairobi naar Johannesburg.


Zuid Afrika 12 t/m 28-09-2006
Johannesburg – Warmbad – Nijlstroom – Vaalwater – Ellisras – Thabazimbi – Hartbeespoortdam
Dag 305 t/m 320
Totale kilometerstand: 15.387 km

Het fijne van reizen met de fiets is dat alles geleidelijk aan verandert. Het is een grote schok als we op Jo’burg airport aankomen. Het is net Schiphol, de lampen doen het en het is schoon.

Maar goed, de reis is redelijk goed verlopen. De fietsen mochten gratis mee en geen vertragingen.
Was Coen eindelijk wat opgeknapt, komt hij met een rolstoel het vliegtuig uit! Waarschijnlijk een ontsteking in zijn voet. Een airportwerknemer duwt de rolstoel en zo komen we makkelijk door de controles. Ik zie de tassen al op de band liggen. Da’s mooi, want ze hadden al verwacht dat de bagage niet aan zou komen i.v.m. korte overstaptijd in Nairobi. De fietsen zijn er inderdaad niet. We waren van plan om meteen de stad uit te fietsen, maar dat gaat dus niet. De fietsen zullen waarschijnlijk met een latere vlucht meekomen.
In het kantoor van Kenya Airways regelen we dat we een kamer krijgen voor een nacht op kosten van de luchtvaartmaatschappij. Waarschijnlijk helpt de rolstoel ook wel een beetje bij dit geluk!
Een uur later zijn we in de B&B en wordt er een lunch voor ons klaargemaakt. Gek genoeg maken we ons helemaal niet druk om de fietsen.
Zuid Afrika is nu al leuk. We kunnen pinnen, het klimaat is zoals in Nederland, het is zelfs een beetje koud, het Afrikaans is een grappige taal, alles is te koop voor redelijke prijs, alles werkt. Het is gewoon zoals in Europa! Zoals thuis! Heerlijk! Vooral ik, Diënne, moet erg wennen en ben er een paar dagen stil van.

Woensdag kunnen we de fietsen ophalen. We zetten ze weer in elkaar en om 15 uur gaan we eindelijk fietsen. De mensen van de B&B waarschuwen ons voor de zwarte mensen en criminaliteit. We zijn pas 6 maanden in Afrika dus we zullen ons wel redden…
Om 17.30 uur kloppen we bij de brandweer in Olifantsfontein aan. Tuurlijk mogen we blijven. Er zijn alleen maar zwarte Afrikanen , maar allemaal erg aardig! We hebben toch nog 25 km gefietst.

De volgende dag gaan we na 15 km even yoghurt eten bij de supermarkt. We moeten tenslotte nog rustig aan doen. Alsof Marieke dat weet nodigt ze ons uit voor een warme douche en een lekker bed. Dat slaan we niet af, zelfs niet op de vroege ochtend. Marieke is Nederlandse en getrouwd met een Zuid Afrikaan. In de tuin staat een cottage waar we in mogen. We draaien mee in het huishouden en gaan mee kinderen uit school halen enzo. We genieten ervan om gewoon even rond te kijken en we laten alles maar over ons heenkomen. De volgende dag gaan we in een natuurreservaat rondrijden en daar zien we ons eerste wild. Zebra’s, neushoorns, struisvogels, bokken, elanden, gnoe’s en jakhalzen. We hebben geluk.
Na nog een rustdag gaan we verder. We komen ten noorden van Pretoria. Het plaatsje Hammanskraal is bewoond door zwarten en het is meteen een grote troep, net als in de rest van Afrika. Overal lawaai en afval. We hebben geen zin om hier te slapen en fietsen verder. Er komt lange tijd niets, maar om 17.30 zijn we in Pienaarsrivier en vragen we aan een jongen of hij een farm weet waar we mogen tenten. Hij belt zijn vader en ‘t is geen probleem. Hij woont 1,5 km van de weg af. Ze hebben vanavond braai (BBQ) en we zijn erg welkom. Ontzettend vriendelijke mensen.

Dan naar Warmbad en Nijlstroom, of Bela Bela en Modimolle, want alle plaatsnamen zijn veranderd nu er een zwarte regering zit. Erg verwarrend.
Het fietsen over de heuvels gaat nog erg moeizaam. We zetten de tent op in een tuin in Nijlstroom. Als we ‘s avonds naar bed gaan, hebben de jonge hondjes de tent kapot gebeten en mogen we binnen slapen.
De maandag erop zitten we om 7 uur al op de fiets. Even brood halen en dan naar Vaalwater. Na 3 km staat er al een vrouw langs de weg die ons uitnodigt voor koffie en ontbijt. Lekker. 2 km verderop staat ze met haar grote bus te wachten. We zetten de fietsen in de bus en rijden nog een stuk over zandpad naar haar huis. Ina en Danie Lessing maken konfituur. Ina maakt koffie, toost met konfituur en omelet.
Ze hebben een berghut waar wij mogen slapen. Na het ontbijt lopen we erheen. Hij ligt zo verscholen dat we hem niet meteen vinden, er zijn 10 stapelbedden en een kaars.
We gebruiken de dag om fietsonderhoud te plegen en ‘s middags lopen we de uitgezette wandeling in de omgeving. ‘s Avonds boerekos met mieliepap en wors. Dat is maispap, worst en saus. De Afrikaanse taal is erg grappig.
Ina heeft alwer geregeld dat we meekunnen met Danie, die de volgende dag konfituur gaat bezorgen in een mooi gebied in het noordoosten, vlakbij Krugerpark. We rijden door de Magoebaskloof naar Tzaneen en terug. Van 6 uur tot 16 uur zijn we aan het rijden. Ina heeft weer lekker gekookt en staat ook weer klaar met koffie en taart. Wat hebben we het weer goed!

Het is wel duidelijk dat we ons hier in dit land niet druk hoeven te maken over slapen of eten. Overal worden we warm ontvangen en krijgen we zelfs eten mee voor onderweg (padkos op z’n Afrikaans). Mensen eten veel vlees, kilo’s tegelijk en elke dag hebben we engles ontbijt met eieren & spek, pap, yoghurt en toost. Ik denk dat de mensen ons te mager vinden! Alle kilo’s die we in Kameroen kwijtwaren geraakt komen er hier weer aan.

In Ellisras gaan we met Hendrik, die ons spontaan uitnodigde, mee naar een rugbywedstrijd en de kolenmijn. Het is de grootste open mijn van het zuidelijk halfrond geloof ik, en we krijgen een mooie rondleiding. Enorme kiepwagens, de banden zijn al zeker 3,5 meter hoog!
Ook in Ellisras zijn we 3 nachten want elke dag komen we nieuwe mensen tegen die ons de omgeving willen laten zien. Hendrik is ondertussen voor een lang weekend weg en laat ons in zijn huis achter. We braaien bij vrienden van Hendrik en we gaan met Maryna mee naar de witte leeuwen kijken. Onderweg zien we een giraf langs de weg staan.

Zo keutelen we door Zuid Afrika. De ene dag is nog mooier dan de andere. We zijn al in zoveel natuurparken geweest die mensen hier prive beheren als een soort achtertuin, we hebben al zoveel wild gezien, zoveel aardige en lieve mensen ontmoet, zoveel mooie huizen van binnen bekeken, zoveel gesprekken gehad met mensen, zo lekker gegeten. Teveel om op te noemen

Op dit moment zijn we vlakbij Johannesburg. We hebben de plannen om eerst naar Botswana en Namibie te gaan, gewijzigd omdat we een aantal dingen moeten regelen in Jo’burg, zoals visumverlenging (we zullen wel een halfjaar hier rondzwerven), een auto voor kerst als de familie komt en bezienswaardigheden ontdekken om te bekijken. In Ellisras zijn te dus weer teruggekeerd richting het zuiden.
Nu zakken we waarschijnlijk in februari af naar Kaapstad en dan via Namibie, Botswana naar Zambia. Maar dat zijn maar plannen en die liggen bij ons nooit vast!!
We gaan Zuid Afrika uitgebreid verkennen en zullen daar ook alle tijd voor nemen.

Wij genieten weer volop van het leven en we hopen dat jullie dat ook allemaal doen.

Heel veel lieve groeten,

Coen en Diënne