India deel 2

Reisverslag Bangalore – Delhi, India
11-02-2008 t/m 2-04-2008
2745 km, totaal 33.000 km
Dag 822 t/m 873

Deel 2 Bangalore t/m Ajanta, vanuit Delhi.
Over een paar dagen volgt de rest! En de foto’s!

Hallo allemaal!

Terwijl Nederland een witte pasen had, fietsten wij met 35+ graden door hartje India. Niet de meest toeristische route, en vooral op het platteland was dat goed te merken aan alle aandacht die we kregen! Desalniettemin waren en bleven de wegen rustig en de landschappen erg afwisselend.
We zijn door 10 staten gefietst die elk weer anders waren. Vooral de mensen maakten het, zoals altijd, prettig of minder prettig.

In India is ontzettend veel oude cultuur. Na paleizen in Trivandrum, Mysore en Gwalior gezien te hebben, oude tempels in Hampi, Somnathpur, Ellora, Ajanta, Khajuraho, Agra en nog allerlei forten, hebben we er even genoeg van! Nu even niet meer.
We gaan de komende dagen even lekker computeren, relaxen en lezen in een huis met tuin waar India even niet bestaat…

Hieronder volgt het reisverslag van de bijna 3000 kilometers in de afgelopen anderhalve maand.

Ma 11-02-08: Bangalore – Yelahanka, 20 km
We ontbijten lekker vroeg en na een laatste koffie om 8.30 uur, fietsen we Bangalore uit. Het is druk op de weg en hier betekent dat verkeer 7 rijen dik rijdt waar in NL 3 rijen maximaal zouden kunnen rijden.
Ken je die Peugeot 206 reklame van die omgetimmerde auto? Zo zien bijna alle auto’s eruit! (Even googelen op- Peugeot 206 reklame -en je kunt hem weer zien op ‘youtube’!)
We zijn snel de stad uit en rijden over een 3 baansweg naar het noorden. We hebben allebei al een voorgevoel dat we niet ver zullen fietsen vandaag. En ja hoor… na 15 km is het raak. Een auto stopt en een Nederlandse stapt uit. Michelle woont iets verderop en nodigt ons uit voor een koffie. Gezellig aan de picknicktafel in de tuin doen we allemaal ons verhaal. Ze vraagt of we morgen mee gaan wandelen in Nandi Hills, daar zijn wat tempels op de heuvels en het is leuk om daar te wandelen. Omdat we erlangs zouden fietsen, hadden we het al afgeschreven, maar dit is natuurlijk wel een heel leuk idee!

Di 12-02-08: Yelahanka <-> Nandi Hills
Namdev, de chauffeur/ huisvriend komt ons halen en heeft ontbijt meegenomen. Rond 10 uur lopen we halverwege de berg en genieten we van de dosa’s met verschillende sausjes.
Bovenop is een waterbassin en een klein stenen tempeltje. We genieten even van de rust en lopen naar beneden. We worden ‘gegidst’ door een lokale jongen die het pad kent. Toen we aankwamen in het dorpje en de auto parkeerden kwam iedereen natuurlijk even kijken. Michelle deelt koekjes uit en een hele horde loopt met ons mee. Gelukkig blijft later alleen die jongen over.
Een lokaal gerecht waar wij nooit van gehoord hebben, Ragy, moet wel wat bijzonders zijn. Namdev regelt wat. Het is een voort volkoren deegbal met een groene saus en het is de bedoeling dat je dat zonder kauwen doorslikt. Het smaakt lekker alleen het idee van niet kauwen staat ons niet aan.
Er zijn wel meer dingen die Indiers doen, die wij als niet goed beschouwen. In Afrika deden ze dat trouwens ook: botten kraken in handen en nek, vlak voor het slapen een grote maaltijd eten, overdreven veel rochelen en spugen bij het ochtend wasritueel. Ze denken daarmee alle viezigheid uit hun lijf te schrapen om daarna weer lekker te gaan roken! Bah!


Wo 13-02-08: Yelahanka
Coen is ziek dus blijven we lekker een dagje aan huis gekluisterd. Eindelijk even echt uitrusten!

Do 14-02-08: Yelahanka – Puttaparthi +3 dagen, 142km
Sri Sathya Sai Baba heeft hier een grote ashram. Wij hadden van beiden nog nooit gehoord, totdat we Tom tegenkwamen in Bangalore. Je weet wel, die ene man die ons zo enthousiast een koffie aanbood toen we het zo hard nodig hadden, op weg naar Bangalore.
Sai Baba is ervan overtuigd dat hij een reïncarnatie is van Jezus. Hij heeft een tempel gebouwd met daarom heen slaapmogelijkheden, shopping centra, een ziekenhuis, een conferentiezaal etc. Een dorp op zich. Om de ashram heen ligt Puttaparthi. Ook dit is een dorp, maar met stadse afmetingen. Er is een sportcentrum, universiteit, scholen, een ruimtecentrum, musea, noem maar op hij heeft het er gebouwd.
Volgelingen van Sai Baba gaan 2x per dag naar de ashram waar ze vooral zitten te wachten tot ze een glimp van Sai Baba opvangen. Soms mag er iemand met hem praten en gebeuren er wonderen... De mensen zijn daar van ’s nachts 4 uur tot ’s middags 17.30 meebezig. Mannen moeten in het wit, vrouwen in het lang.
We zijn 3 dagen in Puttaparthi geweest en hebben het aangezien. Miljoenen volgelingen over de hele wereld en ze komen voor rust en een soort richtlijn in het leven (waar alle geloven om gaan). Wij hebben ons weleens afgevraagd waarom mensen in hemelsnaam naar het meest hectische land ter wereld komen om daar rust te zoeken?!?!? In het park zitten mensen te mediteren en yoga te doen. Met wierook stokjes en een grijnzende glimlach kijken ze naar hun Sai Baba. Het hele dorp hangt vol met foto’s van hem en iedereen heeft het erover.
Ze noemen het geen geloof, want ze aanbidden niemand, maar wij vonden het er wel verdacht veel op lijken!
Misschien zijn wij wel gewoon veel te nuchter, maar we vonden het ietwat zweverig.
Desondanks hebben we er wel 3 hele gezellige dagen doorgebracht en genoten van het kijken naar anderen! Oja, elke dag een heerlijke butterscotch cornetto gegeten: bedankt Tom!

Ma 18-02-08: Puttaparthi – Gundlipalli, 140 km
Het fietsen gaat als een speer. De wind staat goed en we vliegen over de weg. De weg is smal en er is vrijwel geen verkeer. Er zijn wat heuvels maar daar fietsen we meestal omheen. Vanuit de ashram hebben we nog wat heerlijke broodjes die we in de pauzes oppeuzelen.
Na 105 km zijn we in een dorpje, maar het is er zo ontzettend vies en druk, dat we liever doorfietsen. Verderop is een klein dorpjes waar we bij een dhaba lekkere roti’s met dal eten. Met volle buik kunnen we verder. Langs de weg staat een waterpomp waar we ons wassen en dan fietsen we naar een nabijgelegen heuvel. Erachter is een prachtige kampeerplek. In het schemerlicht komt er een uil van wel 1 meter naar ons kijken! Onder de sterrenhemel slapen we heerlijk.

Di 19-02-08: Gundlipalli – Hampi +1 dag, 109 km
Coen is al in Hampi geweest, maar vindt dat ik het ook moet zien. We gaan onderweg een staatsgrens over en gaan van een slechte weg naar een mooie weg. We denken weer lekker snel naar Hampi te komen, maar bij Bellary is de weg opgebroken en megadruk met trucks! Gelukkig kunnen we 25 km voor Hampi van de weg af en fietsen we door een erg pittoresk natuurschoon. In Hampi zien we weer andere toeristen en backpackers. Het is hoogseizoen dus we moeten echt goed zoeken naar een kamer. De attractie in Hampi zijn de vele oude tempels die verspreid in de natuur staan en net naast het dorpje.
In de hoofdstraat zijn veel cafeetjes met uitzicht op straat. Heerlijk dus om te genieten van een melkkoffie en het langskomende publiek.
De volgende dag fietsen we alle tempels langs en zijn daar om 13 uur klaar mee.
We worden nog steeds herkend door mensen die ons op tv en in de krant hebben gezien. Dat is erg leuk.
Minder leuk is dat iedereen aan de fiets wil zitten in dit gebied. Bellen, remmen, zo hard mogelijk aan de versnelling draaien, even tegen de trappers en de banden schoppen . Heel irritant, vooral omdat de Indiërs zoveel kracht zetten dat het breekt( wat een Europeaan niet eens voor elkaar zou krijgen...) Verder is het gewoon irritant omdat wij zijn opgevoed met het feit dat je niet aan andermans spullen zit. Net als staren. Dat is ook heel irritant omdat het in onze maatschappij niet mag!
Dat maakt reizen in India een beetje frustrerend soms. Oja, net als het afval dat iedereen maar lukraak weggooid en uit de auto laat vallen, alsof het te zwaar is om mee te nemen. Als je er wat van zegt dan is het: oh, maar het is India, waar maak je je druk om?

Van de 1,2 miljard mensen in India zijn er misschien wel 100 miljoen rijkere slimme Indiërs. Maar er blijft nog zo’n ontzettend grote groep domme mensen over, het zal nog jaren duren voordat die ook op een redelijk niveau zijn... Ik, Diënne, had verwacht dat we wat meer slimmere mensen zouden tegenkomen, maar het valt tegen. Misschien kan ik er niet zo goed tegen, maar ik heb het idee dat ik het wat minder naar mijn zin heb in de staten Karnataka en Maharashtra.

Do 21-02-08: Hampi – Mudgal, 121km
Het is een feestdag en de hele nacht leek het erop alsof iemand buiten stond te vegen. Als we buiten komen zien we de hele straat aangeveegd en besmeerd met koeiepoep. De poep wordt verdund en als een soort verf op het aangestampte zand gesmeerd. Dat vinden ze niet vies, maar mooi. Met witte kalk verven ze daarop figuren die met het geloof te maken hebben. Het Hindu geloof gaat vaak gepaard met veel kleur, drukte en lawaai.
We fietsen Hampi uit naar het noorden en vervolgen onze weg naar de nieuwe attractie: Bijapur. We redden het niet in 1 dag. De weggetjes zijn weer smal en rustig, de mensen te nieuwsgierig. Als we om 17 uur een dosa eten op een pleintje in een druk dorp, staan er wel 100 jongens en mannen te staren en te lachen. Ze kijken het eten uit je mond en staan daar maar te staren! Verder niets. Maar toch heel vervelend.
Ze rennen achter ons aan als we wegfietsen. Vlak voor het donker wordt duiken we een zijpad in en vinden een slaapplek. Hopen dat niemand ons ziet. De zon gaat roodroze onder en vlak erna komt de maan op, groot en oranje. Het is heel bijzonder.

Vr 22-02-2008: Mudgal – Bijapur +1 dag, 138 km
We weten niet hoe het komt dat het fietsen de laatste tijd zo goed gaat. Misschien omdat we wat minder eten. We zijn wat afgevallen , maar het bevalt goed in ieder geval.
Onderweg kopen we 250 gram witte pitloze druiven. Ze smaken heerlijk. Aan het einde van de dag fietsen we 20 kilometer over een grote snelweg. Het is ongeveer als een 80 km weg in NL, alleen rijdt het verkeer hier maximaal 60 km/uur.
In Bijapur vinden we een hotelletje en we genieten van een warme emmerdouche.
Bij een restaurant eten we een thali, een grote schaal met vakjes waarin rijst zit, dal (linzenprutje), groentesausjes, yoghurt en nog wat dingen. Als je een bakje leeg hebt vullen ze het gratis weer bij tot je zat bent. Erg handig voor fietsers.
De volgende dag bezoeken we de Gol Gombaz. Het is een groot en plomp gebouw. Als je naar boven gaat is daar een fluistergalerij. De akoestiek is zo goed dat je met elkaar kunt fluisteren over een afstand van wel 30 meter! Jammer dat de schoolklassen met Indiërs niet weten wat fluisteren is...
Er zijn nog 2 andere toeristen in deze verder toeristloze stad. Zij klagen ook al over overvloedige aandacht...

Zo 24-02-08: Bijapur – Sholapur – Vairag, 153 km
We vervolgen onze weg over de Nationale Highway en laten de kleine landweggetjes even voor wat ze zijn. De aandacht van mensen is minder en als we een theepauze houden, kunnen we weer een keer echt relaxen, zonder op de fietsen te hoeven letten.
Sholapur, 100 km verderop is een mooie plaats. Het ziet er ‘modern’ uit, weinig troep en stof. We gaan er snel doorheen want iemand leidt ons over de kruisingen en door de straten naar de andere kant van de stad. Het is nog vroeg en we zitten nog vol energie. We komen weer op een kleinere weg en kopen een grote tros druiven. Heerlijke knapperige sappige pitloze witte druiven. 500 gram voor 10 rupee (Euro 0,17). We fietsen tussen de druivenakkers door, dus ze komen net vers van het land!
In een klein dorpje zoeken we rond 18 uur wat eten, maar dat is nergens te vinden. Horden mensen komen weer achter ons aan dus vluchten we weer weg. Iets verderop duiken we de akkers in en vinden een mooie kampeerplek. Een stel boeren komt even bij ons kijken op weg naar huis, maar gaan ook snel weer verder
We genieten van ons noodvoedsel: Maggie noedels. Na een thee duiken we om 20 uur de tent in.

Ma 25-02-08: Vairag – Barshi – Bhum – Chausala, 106 km
Na een rustige nacht staan we vroeg op. We fietsen 10 km voor we een theetent vinden om te ontbijten. We hebben vandaag tegenwind en de weg is slecht. ’s Middags komen we weer op een grotere weg terecht. Om 17 uur komen we bij een dhaba (wegrestaurant) aan. Er zit een groep van wel 50 vrouwen voor te eten. Ze wenken ons en we krijgen allerlei chapaties en sausjes. De vrouwen reizen in een truck waar een soort vide in gemaakt is en de achterklep openblijft. Het kan best zijn dat deze vrouwen dagen zo op reis zijn.
Bij een dhaba is ook altijd een grote waterbak, zodat de chauffeurs zichzelf en hun kleren kunnen wassen. Wij wassen ons daar ook, omdat we van plan zijn om te gaan kamperen.
De dhabamannen zien ons bezig en schenken vast een thee in. Daarbij maken ze nog lekkere melk met rijst hapjes voor ons klaar.
Om 17.30 uur stappen we op de fiets en duiken de velden weer in. Een motorrijder komt ons achterop en vraagt of we naar zijn huis komen om te eten. We moeten niet aan eten denken, maar slapen mag ook wel bij hem. Het is alleen maar 3 kilometer, zegt’ie. Na 7 km over zandweggetjes en gestopt te zijn bij elk hutje omdat we aan iedereen voorgesteld worden, komen we in een viezig minidorpje aan. Er staan zo’n 10 huizen en hutten. De man woont met zijn vrouw en 2 kleine kinderen in een hok van 3 bij 8 meter waarin op houtvuur gekookt, geslapen en geleefd wordt!
Indiërs zijn bang in het donker en eten pas om 22 uur ’s avonds. Ondanks dat we wel 10 keer gezegd hebben dat we genoeg gegeten hebben en vroeg willen slapen, blijven ze maar aandringen. Ook wordt er een extra lamp gehaald die lekker fel is, kunnen we mooi bij slapen...
De man snapt helemaal niet wat we willen. Gelukkig is er een andere man die dat wel doet. Hij neemt Coen mee naar zijn farm (een hutje met wat koeien onder een afdakje) en vraagt of wij hier onze tent willen opzetten. Nou graag! We lopen er meteen heen en liggen om 21 uur toch nog lekker in de tent. We zijn doodmoe! Om 21.15 uur begint een ceremonie in de tempel. Op zich niet zo erg, maar het overschrijdt duidelijk de aantal decibellen die geschikt is voor Diënne’s oren. Coen is een beetje doof dus die heeft er niet zo’n last van. Er zit niets anders op dan te wachten tot het stopt. Nu stopt het pas om 02.30 uur!!!!! Een gebroken nacht! Echt onvoorstelbaar. Bij navraag blijkt dus dat er elke nacht zo’n herrie is uit de tempel! Het verbaast ons nu niet meer dat we zovaak mannen en jongens overdag zien slapen.

Di 26-02-08: Chausala – Beed – Pachud, 108 km
Met veel moeite komen we weg uit het dorpje. Nu moeten we de grote nog terugvinden. We vinden er wel een, maar dat is de verkeerde, dus moeten we nog een stukje terugfietsen. In Beed is de weg afgezet, maar met de fiets kunnen we overal doorheen.
De weg is niet bijzonder. Na 103 km komt er een dhaba met waterbak waar we onszelf en de kleren wassen. Voor mannen is het geen probleem om in hun onderbroek te staan, maar voor vrouwen... Wat een gedoe. Met een doek om je lijf jezelf wassen. Het lukt allemaal, alleen het is best fris zo: koud water, lekker windje en natte kleding aan. Natuurlijk goede ingrediënten voor een stevige verkoudheid, die er ook meteen aankomt.
We kamperen ergens van de weg af, heerlijk rustig.

Wo 27-02-08: Pachud – Aurangabad – Ellora +2 dagen, 84 km
In Ellora zijn monolytische (uit 1 stuk) tempels uit de bergen uitgehouwen. In een strook van 2 km zijn 30 tempels van het Hindu-, Boeddhistische- en Jaingeloof. Ze worden niet meer gebruikt, maar zijn erg indrukwekkend om te zien.
Het dorpje is erg klein en al snel weet iedereen wie we zijn en komt niemand meer zeuren of we mineraalwater willen kopen en dat soort ongein. Diënne’s verkoudheid zet door en we blijven een dagje relaxen. Gelukkig hebben we een goedkope kamer in een mooi hotel, met een grote tuin.

Za 01-03-08: Ellora – Ajanta, 109 km
Ook in Ajanta zijn oudheden te bewonderen. Hier zijn tempels en kloosters uitgehouwen in grotten en enkele daarvan zijn nog prachtig beschilderd van binnen. We fietsen, ondanks de verkoudheid vrij makkelijk naar Ajanta. Daar vinden we een hotelletje. Het ziet er redelijk uit en hopen op een goede nachtrust.
Zoals altijd liggen we op tijd op bed, maar vlak voor we het licht uitdoen zien we een beestje, zoeen die we ook in de tent hadden! En ja hoor, na tien minuten is Coen omringd door bedluis!! We vragen ons geld terug en als dat niet lukt, dreigen we iedereen in het hotel wakker te maken met de mededeling dat er bedluis is! Dat werkt. We zetten de tent op achter het gebouw, waar we volgens de Indiers niet kunnen slapen omdat het er levensgevaarlijk zou zijn!
Door alle opwinding slapen we pas laat en onrustig. Alweer een gebroken nacht!

Zo 02-03-08: Ajanta – Nargaon, 80 km
Coen heeft de kloosters 4 jaar geleden al gezien, dus hij blijft bij de ingang met de fietsen. Er is nieuwe verlichting in de tempels aangebracht en daarmee zijn de schilderingen nog mooier zichtbaar.
Om 13 uur zijn we klaar en fietsen we verder. We hebben geen zin meer in bedluishotelletjes dus ’s avonds slapen we weer in het veld. Zonder problemen.

Einde deel 1.

Email:
bikedemmer@hotmail.com
ddverkade@hotmail.com
Foto’s:
www.wereldfietser.mijnalbums.nl