Dag 152 t/m 164: Gambia

25 april 2006, Kololi (Banjul), The Gambia

Hallo allemaal,

Hoe is het in Nederland? We horen geen schokkende berichten, dus nemen we aan dat alles z’n gangetje gaat.
Bij ons gaat het nog steeds erg goed. Op dit moment zitten we bij te komen in The Gambia, in het toeristengebied aan de westkant van dit kleine Afrikaanse land. Hier waait alle dagen een koele zeebries, schijnt de zon en ontmoeten we gezellige Nederlanders die hier wonen en werken. Wij hebben dus niets te klagen.
De meeste mensen hier zijn erg onder de indruk van wat we doen. Dat is erg leuk en we krijgen er veel “spontane sponsors” bij.

We zijn terecht gekomen in de “Dutch Whale Bar”, een bar met verhuur van bungalows en Nederlandse eigenaars. We kunnen een tijdje in een huisje zitten en de computer gebruiken, dus er volgt weer een uitgebreid verslag.

Dag 152 t/m 158, 12-04-2006 t/m 18-04-2006:
Foundiougne - Kaolack – Kaffrine(Senegal) - Georgetown (Gambia) - Soma - Kerewan - Banjul - Kotu

De slaapplaatsen variëren. Een nacht in een vrouwenhuis, waar alleen maar mannen waren, een peuterspeelzaal, een “compound” ( zo wordt een woonhuis genoemd waar een hele familie in woont, iedereen heeft z’n eigen hokje. Wij zetten de tent vaak op het erf op.).
Over het algemeen zijn de mensen erg gastvrij en vriendelijk.

We nemen een binnendoor weggetje naar de grens met The Gambia. Vanaf Mbaye Mbaye loopt er een zandpad naar Njoben Tukolar (Gambia). Het is een ontzettend mooi gebied, weinig mensen en het enige verkeer is een paard en wagen.
Bij de Senegalese grens is gelukkig wel een post zodat we niet terug hoeven. De douanebeambte heeft hier nog nooit een toerist doorgelaten dus legt Coen uit wat hij moet doen. Een exitstempel en een handtekening.
Aan de andere kant is geen grenspost. Het is al avond dus we gaan in het dorpje slapen. Morgen kunnen we in Wassu de stempel voor Gambia halen.

In Wassu bekijken we de “Stone Circles”. Het zijn ongeveer 50 stenen die rechtop zijn gezet ergens in een ver verleden. Het is niet bijzonder.

We gaan verder naar Georgetown. De weg aan de noordkant van de rivier is in aanbouw en we moet over piste fietsen. Wij én de fietsen vinden dat niet leuk!
Het is opvallend hoeveel projecten hier zijn. Elk dorp heeft een school uit Zweden, een pomp uit Duitsland en de weg wordt door een Aziatisch land aangelegd.

Vanwege het rode stof komen we als indianen in Georgetown aan. Georgetown is het ook weer net niet of helemaal niet. Er staan oude gebouwen die slavenhuizen worden genoemd. Helaas voor het verhaal zijn de gebouwen gebouwd, toen de slavernij al 50 jaar verboden was!
Alles is vervallen en overal ligt troep. We zien mensen in de rivier pissen, en eruit drinken. Het is ongelofelijk en wij moeten er wel om lachen. Mensen zitten in hun eigen troep. We hebben geen zin om nog langer hier te blijven en gaan verder.

In een klein, maar heel gezellig en gemoedelijk dorpje zetten we de binnentent op. We zijn een attractie. Het is ontzettend warm en het zweet blijft stromen. ’s Nachts is het te warm om te slapen.

De volgende dag hebben we een heel negatief gevoel. Het is zo moeilijk om te begrijpen hoe alles er hier aan toe gaat. We hebben het idee dat de “ontwikkelingshulp” niet aankomt bij de mensen. Het is ook niet mogelijk om de mensen hier te ontwikkelen zodat ze als Europeanen worden.
Mensen hebben eten, hun familie, hun huis en ze zijn gelukkig. Wat moeten ze nog meer?
De mango’s vallen van de boom als ze rijp zijn en de blanken komen geld geven.
Het hele idee gaat ons zo tegenstaan dat we een echte “Afrika dip” krijgen. Alles zien we in een negatief perspectief!

In Illassa woont Andrea, een Amerikaanse. Ze woont daar al 2 maanden en moet er 2 jaar volhouden. Ze werkt in de gezondheidskliniek in het dorp. Het is erg gezellig en ze is blij dat we er zijn.

Via een piste gaan we via Kerewan naar Banjul. De veerboot is ook weer op en top Afrika. Duizenden mensen, vrachtauto’s en geiten. We zijn blij dat we kunnen zwemmen.

Het is pikdonker als we in Banjul aankomen. Dit is het enige gebied in Gambia met stroom, maar er is nog steeds bar weinig licht.
Over een donkere weg fietsen we de laatste 20 km naar een adres in Kotu dat we onderweg hebben gekregen.
Om 22.30 uur komen we daar aan. We zijn welkom. We krijgen een broodje en een kamer om te slapen. De mensen zijn bijzonder gastvrij. Dit geldt overigens voor de meeste Gambianen.

Totaal: 8708 km

Dag 159 t/m 164, 19-04-2006 t/m 24-04-2006,
Kotu - Kololi

We hebben nog een paar adressen in Gambia. Tijdens de zoektocht naar het adres van Joost komen we bij de Dutch Whale Bar terecht. Gerrit en Helga zijn zo enthousiast dat we meteen een biertje en een bord patat met frikadel/kroket voorgeschoteld krijgen. Dat is gezellig!

De volgende dag gaan we naar de ambassade van Guinea Bissau. Kijken of we een visum kunnen krijgen en we willen wat informatie over de veiligheid van het land. Er gaan namelijk veel geruchten over gevechten in het grensgebied. Het schijnt er hartstikke veilig te zijn, dus dat geloven we dan maar.

’s Middags vinden we Joost en August, die lopen stage bij STICHTING BOUWEN. Ze hebben de leiding over een bouwproject.

Van Helga krijgen we de aanbieding om gratis in een bungalow te slapen. We verkassen en ’s avonds heeft Joost voor ons gekookt. Onze dag kan niet meer stuk en ons humeur komt weer in het groen. Onze Afrika-dip verdwijnt snel.

De afgelopen dagen hebben we een paar bouwprojecten bekeken, we zijn met 6 Nederlanders naar het strand geweest, zijn een avond flink doorgezakt en we genieten van het Europese sfeertje dat hier hangt. We komen helemaal bij. De komende dagen hangen we hier nog lekker rond, 30 april mogen we mee naar de borrel van het consulaat ter ere van koninginnedag en we denken eraan om 1 mei verder te fietsen naar het zuiden.

Totaal hebben we nu 8835 kilometer gefietst en we zijn bijna 5,5 maanden onderweg. De gemiddelde afstand per dag is 50 km. Naar Zuid Afrika is het nog 11.500 km en misschien zijn we er wel met kerst als we zo door blijven fietsen.

De fietsen hebben net een grote onderhoudsbeurt gehad. Ze doen het nog goed, maar sommige onderdelen beginnen te slijten.