Dag 202 t/m 215: Guinea Conakry
Door: Diënne en Coen
Blijf op de hoogte en volg Diënne en Coen Demmer
14 Juli 2006 | Guinea, Conakry
Reisverslag en foto’s van Conakry.
Accra, 10 juli 2006
Kijk voor foto’s op:
www.wereldfietser.mijnalbums.nl
Hallo allemaal!!
Hier is weer een bericht van ons. We zijn nu in Accra en hebben even de tijd om bij te komen van het fietsen. We logeren bij Willem Albert en Manon, een Nederlands stel dat al een paar jaar in West Afrika woont. Het is heerlijk om even een ‘thuis’ te hebben. We zijn er nu een week, en nu eindelijk hebben we het idee dat we een beetje beginnen bij te komen. Nu pas heb ik, Diënne, ook de energie en inspiratie om een reisverslag te schrijven.
Het gaat dus nog steeds goed met ons, tussen ons en met de fietsen. We hebben ons 1-jaar-verkering-jubileum gehad en zitten bijna 8 maanden op de fiets.
Afrika is soms heel vermoeiend, omdat het 100% anders is dan in Europa. Verschillende andere fietsende stellen haken in deze hoek af en vliegen naar Zuid Amerika of naar Europa. Soms vragen wij ons ook weleens af waar we mee bezig zijn.
Het is heel tegenstrijdig. De wegen zijn tot nu toe (over het algemeen) goed, de natuur is vaak prachtig en de mensen zijn ontzettend vriendelijk (zelfs als wij niet aardig tegen ze zijn).
Maar.... soms zijn de wegen ook bar en bar slecht (vrachtauto’s die tot de assen in de modder wegzakken), de prachtige natuur is eindeloos veel van hetzelfde, weinig privé en de mensen blijven je aanstaren (meestal met 50-100 tegelijk)!
Ik, Diënne, had in een dorpje in Guinea een lekke band. We hadden net 45 minuten zitten eten bij de TOTAL, zonder starende kinderen. Midden in het dorp gaat m’n band dus lek! Binnen no time stonden er 75 kinderen en volwassenen elkaar te verdrukken om te kijken hoe 2 toubabs (blanken) een band plakken. Het is dan al 40 graden en met al die mensen op minder dan 1 meter afstand, wordt het al gauw 45 graden. Vooral in mij en het was ook niet de eerste keer die dag! Dat zijn de moeilijke momenten. ’s Avonds bij ’t schooltje ook weer 100 kinderen die in je nek staan te hijgen. Als je probeert een gesprek aan te knopen, gaan ze giechelen...
Het laatste bericht was uit Conakry, ongeveer 1,5 maand geleden. Daar hebben we ook besloten om niet door Sierra Leone en Liberia te fietsen, maar meteen naar Ivoorkust te fietsen. In kilometers maakt dat niet veel uit, alleen nu blijven we nog wat langer in Guinea Conakry fietsen...
Guinea Conakry
Dag 202 t/m 215, 01 juni t/m 14 juni 2006
Aantal km: 980 km
Totaal t/m 14-06-2006: 11498 km
Omdat we niet naar Sierra Leone en Liberia gaan, moeten we de dezelfde weg Conakry – Mamou (250 km) weer terug fietsen. We zien er tegenop, maar het ziet er vanaf de andere kant erg anders uit. Weer mooi en kriebels van geluk gaan door ons heen. Groene heuvels, sprinkhanen en bontgekleurde vogels.
Precies op het stuk waar ik op de heenweg ziek was, heeft Coen nu last van beroerdheid. Vast een foute pinda gegeten... Een paar dagen last van algehele malaise in meer en mindere mate, terwijl we nog gewoon door kunnen fietsen. Meer stellen onze ‘ziektes’ niet voor. Gelukkig.
Bij Mamou slaan we af naar het zuidoosten. De hogere bergen (2000m) laten we achter ons en we mogen nu de hele dag op en neer fietsen over kleine heuveltjes. Dat is erg vermoeiend. Het landschap wordt grassiger en kaler. Het is nog steeds erg groen.
We kunnen nog steeds makkelijk in schooltjes slapen, en meestal is er wel een beekje of poeltje in de buurt waar we kunnen baden. Het drinkwater halen we nog steeds uit pompen. Omdat het water niet behandeld is, is er veel algvorming in de flessen.
Voordat we uit Conakry weggingen, waren we al gewaarschuwd voor een staking. Er is onvrede in het land over de salarissen die mensen verdienen, er is ook een tekort aan brandstof. Dit alles is het gevolg van de extreem hoge inflatie die dit land kent.
“Zorg maar dat je weg bent anders kom je de stad niet heel uit...” Op tijd weg waren we wel, en pas in het verre zuiden krijgen we wat van de staking mee.
Een dag voordat we Nzerekore binnenrijden, is daar grote opstand geweest. Tankstations zijn vernield, banken beschadigd, borden omgetrapt en op de weg zijn sporen van brand. Er is veel leger en politie op de been. Op het moment dat wij er zijn is alleen de grote markt gesloten. Alweer hadden we geluk. Door Coen zijn malaise hadden we net dat beetje vertraging. Zo komen we er elke keer weer zonder problemen door.
De weg in Guinea is ontzettend slecht. Wat ooit een asfaltweg was, is nu een modderpoel waar grote trucks tot de assen in wegzakken en waar wij doorheen glibberen...Tussendoor wel af en toe goed asfalt, zij het met gaten.
Het laatste stuk voor de grensovergang is piste, maar goed te fietsen, ondanks de regen.
We verheugen ons op Ivoorkust, daar schijnen de wegen de beste van West Afrika te zijn.
Groeten Diënne en Coen
Accra, 10 juli 2006
Kijk voor foto’s op:
www.wereldfietser.mijnalbums.nl
Hallo allemaal!!
Hier is weer een bericht van ons. We zijn nu in Accra en hebben even de tijd om bij te komen van het fietsen. We logeren bij Willem Albert en Manon, een Nederlands stel dat al een paar jaar in West Afrika woont. Het is heerlijk om even een ‘thuis’ te hebben. We zijn er nu een week, en nu eindelijk hebben we het idee dat we een beetje beginnen bij te komen. Nu pas heb ik, Diënne, ook de energie en inspiratie om een reisverslag te schrijven.
Het gaat dus nog steeds goed met ons, tussen ons en met de fietsen. We hebben ons 1-jaar-verkering-jubileum gehad en zitten bijna 8 maanden op de fiets.
Afrika is soms heel vermoeiend, omdat het 100% anders is dan in Europa. Verschillende andere fietsende stellen haken in deze hoek af en vliegen naar Zuid Amerika of naar Europa. Soms vragen wij ons ook weleens af waar we mee bezig zijn.
Het is heel tegenstrijdig. De wegen zijn tot nu toe (over het algemeen) goed, de natuur is vaak prachtig en de mensen zijn ontzettend vriendelijk (zelfs als wij niet aardig tegen ze zijn).
Maar.... soms zijn de wegen ook bar en bar slecht (vrachtauto’s die tot de assen in de modder wegzakken), de prachtige natuur is eindeloos veel van hetzelfde, weinig privé en de mensen blijven je aanstaren (meestal met 50-100 tegelijk)!
Ik, Diënne, had in een dorpje in Guinea een lekke band. We hadden net 45 minuten zitten eten bij de TOTAL, zonder starende kinderen. Midden in het dorp gaat m’n band dus lek! Binnen no time stonden er 75 kinderen en volwassenen elkaar te verdrukken om te kijken hoe 2 toubabs (blanken) een band plakken. Het is dan al 40 graden en met al die mensen op minder dan 1 meter afstand, wordt het al gauw 45 graden. Vooral in mij en het was ook niet de eerste keer die dag! Dat zijn de moeilijke momenten. ’s Avonds bij ’t schooltje ook weer 100 kinderen die in je nek staan te hijgen. Als je probeert een gesprek aan te knopen, gaan ze giechelen...
Het laatste bericht was uit Conakry, ongeveer 1,5 maand geleden. Daar hebben we ook besloten om niet door Sierra Leone en Liberia te fietsen, maar meteen naar Ivoorkust te fietsen. In kilometers maakt dat niet veel uit, alleen nu blijven we nog wat langer in Guinea Conakry fietsen...
Guinea Conakry
Dag 202 t/m 215, 01 juni t/m 14 juni 2006
Aantal km: 980 km
Totaal t/m 14-06-2006: 11498 km
Omdat we niet naar Sierra Leone en Liberia gaan, moeten we de dezelfde weg Conakry – Mamou (250 km) weer terug fietsen. We zien er tegenop, maar het ziet er vanaf de andere kant erg anders uit. Weer mooi en kriebels van geluk gaan door ons heen. Groene heuvels, sprinkhanen en bontgekleurde vogels.
Precies op het stuk waar ik op de heenweg ziek was, heeft Coen nu last van beroerdheid. Vast een foute pinda gegeten... Een paar dagen last van algehele malaise in meer en mindere mate, terwijl we nog gewoon door kunnen fietsen. Meer stellen onze ‘ziektes’ niet voor. Gelukkig.
Bij Mamou slaan we af naar het zuidoosten. De hogere bergen (2000m) laten we achter ons en we mogen nu de hele dag op en neer fietsen over kleine heuveltjes. Dat is erg vermoeiend. Het landschap wordt grassiger en kaler. Het is nog steeds erg groen.
We kunnen nog steeds makkelijk in schooltjes slapen, en meestal is er wel een beekje of poeltje in de buurt waar we kunnen baden. Het drinkwater halen we nog steeds uit pompen. Omdat het water niet behandeld is, is er veel algvorming in de flessen.
Voordat we uit Conakry weggingen, waren we al gewaarschuwd voor een staking. Er is onvrede in het land over de salarissen die mensen verdienen, er is ook een tekort aan brandstof. Dit alles is het gevolg van de extreem hoge inflatie die dit land kent.
“Zorg maar dat je weg bent anders kom je de stad niet heel uit...” Op tijd weg waren we wel, en pas in het verre zuiden krijgen we wat van de staking mee.
Een dag voordat we Nzerekore binnenrijden, is daar grote opstand geweest. Tankstations zijn vernield, banken beschadigd, borden omgetrapt en op de weg zijn sporen van brand. Er is veel leger en politie op de been. Op het moment dat wij er zijn is alleen de grote markt gesloten. Alweer hadden we geluk. Door Coen zijn malaise hadden we net dat beetje vertraging. Zo komen we er elke keer weer zonder problemen door.
De weg in Guinea is ontzettend slecht. Wat ooit een asfaltweg was, is nu een modderpoel waar grote trucks tot de assen in wegzakken en waar wij doorheen glibberen...Tussendoor wel af en toe goed asfalt, zij het met gaten.
Het laatste stuk voor de grensovergang is piste, maar goed te fietsen, ondanks de regen.
We verheugen ons op Ivoorkust, daar schijnen de wegen de beste van West Afrika te zijn.
Groeten Diënne en Coen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
