Jemen: Onder politie begeleiding het land door!

Nieuwe foto's op:
www.wereldfietser.mijnalbums.nl
Onze emailadressen:
ddverkade@hotmail.com
bikedemmer@hotmail.com


Reisverslag Jemen (15 oktober 2007 t/m 26 oktober 2007)

Sana’a – Dhamar – Rada – Al Bayda – Lawdar – Shugrah – Al Mukalla – Sayhut – Al Ghaydar – Hauf

Op maandag 15 oktober vertrekken we uit Sana’a. Uiteindelijk hadden we via via toch nog een fietspermissie gekregen van een hoge piet in het ministerie van toerisme. We vragen ons desondanks af of we door de eerste, en strengste, politiepost zullen komen. Die post ligt 45 kilometer buiten de stad. Onderweg worden we in de gaten gehouden door een politie auto die om ons heen surveilleert. Het voelt wel veilig.
We worden in iedergeval hartelijk ontvangen. We halen eerst het ambassadepapier tevoorschijn, maar daarop mogen we niet verder. Met het kleine papiertje van het ministerie van toerisme hebben we meer geluk. Er wordt weer gebeld en dan ineens mogen we verder. De pas over en met tegenwind naar Dhamar. Op de heenweg leek het veel korter dan nu. Moe komen we in Dhamar aan, waar we toevallig bij de politie terechtkomen die voor ons een hotelkamer regelt.
De volgende dag staat er een straffe wind. Tegenwind wel te verstaan. Vlak voor Rada stopt een auto met een Jemeniet die 7 jaar in Duitsland gewoond en gewerkt heeft. Hij is pasgeleden teruggestuurd en probeert hier zijn leven op te pakken. Hij spreekt goed Duits en wil graag wat tijd met ons doorbrengen. We gaan lunchen met hem. Ondertussen is er een grote opstopping op de weg omdat alle mensen die langsrijden ook stoppen om te kijken. De politie komt kijken of het goed gaat met ons.
In een hotelletje eten we rijst met kip en als we weer naar buiten komen staat de politie nota bene op ons te wachten! We fietsen weg en de auto met 4 agenten blijven achter ons rijden. Ze hebben allemaal een kalashnikov en een wang vol met qat. Uit de auto klinkt arabische muziek. Gelukkig blijven ze op afstand zodat we ons niet opgejaagd voelen. Toch is het anders fietsen. We pauzeren minder en korter. Om 17 uur hebben we 100 km gefietst en zijn we moe. Als we dat aangeven, wordt er gezegd dat we over 10 km kunnen slapen. Geen van de mannen spreekt engels. Na 10 km is het nog 6 km. Het is bijna donker en we fietsen niet verder. We zijn in een dorp en willen slapen. De politie is het er niet mee eens want er is geen hotel. Het volgende hotel is maar 40 km verderop! Ze denken dat we gewoon nog even verder gaan fietsen! Dus niet! De fietsen gaan op een auto en wij met de tassen in een andere auto. De politiepost is 6 km verderop. De fietsen en bagage gaan in een andere auto en daarmee moeten we verder. Iedereen is heel aardig, maar ze kunnen alleen maar arabisch.
We halen het nummer van Mohammed, de Duitser, tevoorschijn en bellen. Hij logeert vlakbij bij zijn broer en we kunnen er ook slapen. Zonder problemen levert de politie ons af.
Na een uurtje, als Coen onder de douche vandaan komt, zit de hele kamer vol met 15 soldaten. Allemaal met geweer. En dan vragen ze zich af of wij wel veilig zijn bij die familie. Nou, ze kunnen beter de wapens buiten laten! Uiteindelijk slapen er soldaten bij de buren en de politiemannen slapen 3 huizen verderop. En dat allemaal voor onze veiligheid. Ik, Diënne, heb er niet zoveel van meegekregen want ik zat boven bij de vrouwen.
De vrouwen zijn ook aardig, maar spreken absoluut geen engels, willen hele lange gesprekken voeren en mij het liefst van top tot teen versieren met make-up en henna. Daarbij vinden ze het ook heel fijn om om mijn nek te hangen. Net schoon en fris onder de douche vandaan, wil ik dat liever zo houden. Ze mogen mijn linkerhand versieren met henna. Dat heb ik nog nooit gedaan dus een keer een klein beetje kan geen kwaad. Een klein beetje staat niet in hun woordenboek en ik moet de kamer uitrennen om de rest van mijn lijf schoon te houden.

De volgende ochtend verzamelt het dorpje en de politie zich om ons heen. In een pickup terug naar de weg en daar worden we uitgezwaaid. De auto zal in Al Bayda worden afgelost.
Op de kaart staat een pas getekend en mensen vertellen ons dat de weg alleen maar omlaag gaat en dat er vandaag geen bergen zullen komen.
De hele ochtend gaat de weg op en neer en net als we verwachten dat we nooit meer omlaag zullen gaan, zijn we boven. De auto blijft achter en vogelvrij mogen we de berg af. Beneden ons ligt een vlakte, 1000m dieper. Het is net alsog we in een laagvliegend vliegtuig zitten. Onder ons kronkelt de weg met vele haarspeldbochten naar beneden.
Na 10 kilometer kunnen we niet verder omlaag en is er weer een post. We wachten, er wordt gebeld en we mogen door. Vlak voor Lawdar zien we ze alweer aankomen en ja hoor... deze agent zegt dat we niet niet verder mogen. Te groot gevaar voor onze veiligheid. De fietsen gaan op de pickup en omdat we honger hebben, gaan we eerst een broodje halen.
Het plan van de politie is om ons naar de kust te brengen vandaag. 3x laden we de fietsen en de bagage over in verschillende auto’s en zo gaan we van post naar post. Totdat we aan de kust zijn. Een militair biedt aan om ons onder zijn hoede te nemen die nacht. Hij doet inkopen: koekjes en blikjes sap, en rijden naar een half afgebouwd huisje op het strand. We zetten de tent op en koken een macaroni maaltijd. De mannen bewaken ons de hele nacht. Met een groot geweer in de hand zitten ze naast de tent.

Het is ons niet helemaal duidelijk of ze ons voor de veiligheid nog steeds in auto’s vervoeren of omdat we steeds weer in een auto gezet worden omdat ook uit een auto komen. Voor de Jemenieten is het sowieso een groot raadsel waarom iemand door de woestijn gaat fietsen. Zij vinden het beter om ons naar Al Mukalla te brengen. We zijn er wel blij om, want we zien niets anders dan links de bergen en rechts de zee. Ertussen een strook zand met af en toe een kameel. Na 450 km zijn we in Al Mukalla. De laatste rit was met Khaled, geen politie want die had de benzine op. Hij woont in Al Mukalla en hij geeft ons een rondrit door de stad en een slaapplekje in zijn huis.

Er staat nog steeds een forse tegenwind en vanaf Al Mukalla moeten we echt verder fietsen. Bij het vliegveld wisselen we vast wat Jemen Rials naar dollars, want we krijgen het gepinde geld niet op. Bijna alle theetjes die we drinken mogen we niet betalen en eten krijgen we meestal aangeboden.
Met 12 km per uur fietsen we gestaag door. Zeven dagen fietsen we door de woestijn. We zien kamelen, zandduinen en slapen in kleine vissersdorpjes. Regelmatig worden we uitgenodigd voor lunch en krijgen we lokale gewaden om onze blote benen te bedekken.
Wij vinden Jemen een bijzonder prettig land, maar het is jammer dat je als toerist niet zonder politiebegeleiding mag reizen.

Als we op 26 oktober naar de grens fietsen moeten we een ontzettende steile berg op. Zigzaggend kruipen we omhoog, om na 9 km 900 m te zijn gestegen... We krijgen het uitreisstempel en verlaten Jemen eerder dan verwacht.

Groetjes Coen en Diënne